een lange dag van welkom zwijgen

Auteur anna b.

Het is 3 december vandaag. Dag drie van de laatste maand van het jaar. De donkerste maand ook. Gisteren werd, na een berijmde start vol belofte, overwegend grijs. In de Ardennen lag sneeuw, zei de echtgenoot die met eigen ogen door het witte winterland reed. Vanochtend regeerde hier de mist. Buiten en in mijn hoofd. Het grieperige gevoel dat zich zondagavond in mijn schoot nestelde, wil maar niet optrekken. Mijn keel schuurt en brandt. De keelspray en de Dafalgan hebben het moeilijk. Net als het waterzonnetje dat een tikkeltje ongeduldig tussen de bomen hangt. Maar de dag ligt lang en zwijgend voor me. Als een belofte. Een zegen voor stem en hoofd.

Ondertussen werd het weer december. In een oogwenk. In een haverklap. De tijd van feestjes en van lijstjes. Van oplijsten, afvinken, inlijsten zelfs. De tijd van afwachtend ommezien en daarin wortelend misschien wensen voor het nieuwe jaar vinden. Ik ben duidelijk niet de enige die er even bij stilstaat.

kon je zuinig omspringen

met tijd

iedere seconde even vasthouden

nog eens omdraaien

en weloverwogen besteden

geen moment was overbodig

alles was nodig

niets ademde spijt

#steentjelevens

Zo vallen we telkens weer in herhaling. Over het vliegen van de tijd. Over de drukte van het leven. Over de zin/nood/wens om te vertragen.

onthaast

vertraag

ontzie

ontjaag

bevrijd

de tijd

van dwang

en druk

en vind

jezelf in

klein geluk

Tanja Helderman

Hoeft het dan nog gezegd dat het weer drukke dagen waren. Met in hun zog ook brakke nachten. Als de kleine prins blijft slapen, val ik als vanzelf weer in mijn (groot)moederende waakmodus. Als zoon vijf met de auto weg is ook. En in de tussentijd sla ik dan nog aan het dromen ook. Aan het nachtmerrieën eigenlijk, als dat bestaat. Over de oude man op de berg en zijn brieven. Over een postzegel die onbehagen wekt. En ook al weet je dat het ‘maar’ dromen zijn, over de schemerzone tussen dromen en (ont)waken hangt altijd nog een zweem van het nare gevoel dat elke ratio – heel even maar – overstemt of de mond snoert.

Onze zondag was geen zachte zondag op de trein der traagheid, maar ééntje van full house. Met z’n dertienen om precies te zijn. Op wat soep na waren alle kommen en borden netjes en gezellig leeggeschraapt. Een onverwacht samenzijn met alle zonen en hun oma, met hun vrouwen en hun kindjes. Momenten om te koesteren.

Net als de duo- of solotijd die erachteraan komt. Soms blijf ik dan hangen op de bank. Bij een kerstfilm op tv. Om vast te stellen dat er ook dit jaar weer vooral herkauwd wordt. Soms lees ik enkele bladzijden in een boek dat bij december hoort. Christmas in Vermont. Zoete kost met veel lichtjes in de sneeuw en een voorspelbaar liefdesverhaal. Ik werk wat aan dit logje, doe nog wat boodschappen voor de Sint, kook een winterse soep en doe een deel van het huis aan de kant (de poetshulp heeft vanmorgen ziek afgemeld). En dan brengt de postbode een doos met een strik errond. Feestelijk verpakte decoratiespulletjes die ik mezelf cadeau deed. Een tekstbord met I’m dreaming of a white Christmas erop bijvoorbeeld. Wishful thinking hoogstwaarschijnlijk, maar een mens mag tussendoor ook eens dromen, niet? Dagdromen doen zelden pijn. 😉  

20191202_145616

27 gedachtes over “een lange dag van welkom zwijgen”

  2. Wanneer ik zo’n stukje lees als het jouwe, dan overvalt het me: dit had mijn mama kunnen schrijven. En het komt zo binnen: mijn kinderen hoeven goddank de auto nog niet te lenen, maar dat waken, dat doe je toch vanzelf. Om dekens goed te schikken wanneer de jongste roept. Of de oudste zachtjes naar bed te dirigeren als ‘ie jeuk heeft maar alweer ligt te ronken voor je goed en wel verlichting kan brengen. In juni heeft ook mijn jongste broer een kindje in zijn armen. Met kerstmis wordt het een halve week fullhouse voor mijn ouders, iedereen zal er zijn, groot en klein en ze zullen ongetwijfeld genieten maar ook heel erg zorgen en uit onze gedragingen proberen te peilen hoe het werkelijk gaat.
    Het is goed om te beseffen dat het nooit stopt, dat moederen, dat de ‘zorgen’ die ik heb om de kindjes, ook de hare zijn om mij (en om de kindjes). Dankjewel.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      2. Bij deze lukte het wel, bij sommige niet. Vanuit de reader kan ik Anna’s berichten wel altijd liken 🙂

        Veel beterschap trouwens. Dat zonnetje vandaag deed wonderen voor het gemoed, niet?

        Geliked door 1 persoon

      3. Inderdaad. Vanuit de reader zijn er geen problemen. Soms heb ik het ook voor bij andere blogs en dat is meestal als ik op de link in de mail druk. En ja, de zon kwam er uiteindelijk door. Hoera!

        Geliked door 1 persoon

  11. Time flies… hahaha en de maand december en november helemaal en januari trouwens ook, barst van de verjaardagen, dat ik niet eens tijd heb om te merken dat het eerder donker is en later licht, pas in februari is daar tijd voor, en dan val ik meestal in een gat…. ben ik blij als maart weer passeert… als lichtere maand, met veel geluk de eerste zonnestralen alweer warmte afgevend…

    X

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.