In de wachtkamer van de kinégroepspraktijk is het druk. Een man met een muts en een jongetje scrollen over hun smartphone. Zijn mama kijkt over zijn schouder mee terwijl het kleine meisje op papa’s schoot haar haar wulps naar achter gooit. Ik kijk wat rond en wacht. Op de achtergrond speelt een radio. Net luid genoeg om Clouseau te horen zingen:
had ik hier een tijdmachine staan
dan maakte ik mijn fouten ongedaan
dan waren wij de littekens weer kwijt
voor altijd
*
dan ging ik achterwaarts in vogelvlucht
en plukte ik de donder uit de lucht
dan waren onze zorgen zo voorbij
voor altijd
…
Ach, altijd weer dat wee van de liefde. De pijn van graag (ge)zien. En dat in een week vol roodkleurige beloftes. Netjes tussen Valentijn en de Dag van het Huwelijk in. Waarin we gebombardeerd worden met harten, knuffels en mooie woorden. De Love letter box van Neuhaus. De Bloomon Valentijnsactie. Een abonnement op de krant. Een liefdesontbijt bij de warme bakker. Romantiek op Vitaya. … Het kan niet op.
En toch spatten er zoveel liefdesliedjes uit mekaar. Blijken nu ook Borsato’s eigen dromen bedrog. We zagen het ook gebeuren bij familieleden, vrienden en kennissen. De stellen van toen zijn makkelijk te tellen. Relaties lopen niet van een leien dakje. Hun pad niet over rozen. De redenen daarvoor zijn legio: kapers op de kust. Loerende gevaren. Een niet-solide basis. Stress en jachtigheid. Verloren vertrouwen. Verliefd op een ander. Divergerende zielen en verlangens. Problemen met de kinderen. Financiële tegenslag. Ziekte. Ongeval. …
Impulsieve woorden
Een ondoordachte daad
De puinhoop die ik achterlaat
Hoe kon het zo ontsporen
Er wordt zelden vlotjes over gepraat. Niet in het oog van de storm. Ook niet als de wind is gaan liggen en de zee weer rustig. We pakken ons falen niet graag uit. Geven niet graag toe dat graag zien soms niet genoeg is/was. Zelfs niet aan goede vrienden. We slikken onze verhalen in, zuchten nauwelijks hoorbaar en hullen ons in zwijgen. Tot het niet langer kan.
Echo’s uit de toekomst
Beelden zonder klank
Je koffers op de achterbank
Terwijl de mens toch lijkt te dromen van openheid en transparantie. Terwijl hij wil geloven in de kracht van kwetsbaarheid. Die tonen, als liefde pijn doet, is nog lang niet evident, dacht ik daar in die wachtkamer.
De gecursiveerde regels komen uit het lied Tijdmachine van Clouseau.
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Wat mooi Anna, treffend.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. Het was het liedje. ☺
LikeGeliked door 1 persoon
een meisje als ‘volleerd verleidster’??? Dat is een seksistische projectie…
LikeGeliked door 1 persoon
Bij manier van spreken. Ik heb de tekst aangepast. Het is niet de bedoeling dit soort reacties uit te lokken.
LikeLike
Ik weet even niets zinnigs te zeggen op zoveel juiste woorden.
LikeGeliked door 1 persoon
😀Dan zeg je toch gewoon niets.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo is het.
Het doet pijn.
En praten wordt moeilijk, omdat de juiste woorden er niet altijd zijn, omdat je verdrinkt in je verdriet, verstikt in emoties……
Je kwetsbaar opstellen is vaak moeilijk, ook al biedt het veel mogelijkheden….
Gevoelig onderwerp…
LikeGeliked door 1 persoon
Delicaat, ja. Ik heb er alle begrip voor dat problemen niet aan de grote klok worden gehangen, maar vond het soms lastig om nietsvermoedend plots voor een voldongen feit gesteld te worden.
LikeLike
Ja daar kan ik van meespreken.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi verwoord.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel.
LikeLike
Als het aanvoelt als falen wil je er echt niet veel over kwijt.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is menselijk denk ik.
LikeLike
Te lang wachten om het probleem aan te kaarten, zich hulden in stilzwijgen, niets durven zeggen, zwijgen voor de rust… enz… Open communiceren is toch zo belangrijk…
LikeGeliked door 1 persoon
Wat je zegt!
LikeGeliked door 1 persoon
Wow, jij hebt daar serieus zitten mijmeren in die wachtkamer.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooie gedachten tijdens het wachten…
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan niet aan niets denken. 🙂
LikeLike
Een mooie beschrijving van de enscenering in de wachtkamer en de mijmeringen die er bij je werden opgeroepen. Het is allemaal zo herkenbaar … achteraf bekeken.
LikeGeliked door 1 persoon
Zijn er nog mensen die het niet van dichtbij of veraf hebben meegemaakt?
LikeLike
Mooi!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je.
LikeLike
Pfoe, dit komt binnen. Heel mooi geschreven, maar tegelijk zo pijnlijk, omdat ik ondertussen van te dichtbij ondervonden heb hoe waar het is. Ik merk wel bij mijzelf dat ik met de jaren opener geworden ben, maar dat vb. naar de “grote buitenwereld” toe makkelijker ben over de depressie die ik gehad heb dan over onze relatiebreuk en het elkaar terugvinden (terwijl dat bij mensen uit mijn intieme kring geen verschil maakt).
LikeGeliked door 1 persoon