het was 11 maart 2020
en de straten waren leeg
de winkels zaten op slot en
geen mens hing nog buiten
maar de lente wist van niets
de bloemen bloeiden
de zon scheen
de zwaluwen keerden terug
en de lucht kleurde rozig blauw
’s ochtends werd het brood gekneed
de donuts werden gebakken
de duisternis viel later en later
en elke ochtend weer scheen de zon door de halfopen ramen
het was 11 maart 2020
en studenten studeerden op afstand,
namiddagen werden gevuld met kaartspel en gechat
2020 was het jaar waarin je naar buiten kon
voor voedsel en dringende boodschappen
na een tijdje ging alles dicht
ook de kantoren
het leger hield de wacht op straat en aan de grens
ziekenhuizen zaten aan hun plafond
mensen werden zieker en zieker
maar de lente wist van niets
en barstte gewoon open
het was maart
iedereen zat in quarantaine
elke grootouder, elke volwassene, elke jongere
hele families
toen werd de angst pas echt
en de dagen leken allemaal hetzelfde
maar de lente wist van niets
en de rozen gingen geuren
in die tussentijd ontdekten we het geluk van samen eten
van onze verbeelding de vrije loop te laten
van reizen in een boek
sommigen leerden een nieuwe taal
studenten bereidden zich voor op hun eindexamens
mensen zagen hoe ze van het leven hielden
sommigen maakten een einde aan hun onverschilligheid
en zij die hun kantoor gesloten hadden, openden een bar met slechts acht plaatsen
en zij die hun lief verlieten, schreeuwden hun liefde uit voor een vriend
sommigen werden dokter om anderen te helpen
2020 was het jaar waarin het belang van gezondheid en affectie doordrong
waarin de wereld leek te stoppen en de economie kelderde
maar de lente wist van niets
en strooide vruchten rond
en toen kwam de dag van bevrijding
op tv verklaarde de eerste minister dat de dreiging over was
dat het virus had verloren
dat de Italianen samen hadden overwonnen
en dus liepen we allemaal samen naar buiten
met tranen in de ogen
zonder maskers zonder handschoenen
we omarmden onze buur
alsof hij een broer was
en net op dat moment, werd het zomer
want de lente wist van niets
en had gewoon haar ding gedaan
ondanks het virus
ondanks angst
ondanks dood
want de lente wist van niets
en leerde iedereen
wat kracht van leven is
(eigen vertaling van een tekst van de Italiaanse journaliste Irene Vella)
~~~
Misschien, als dit alles achter ons ligt, blikken we op Irenes wijze terug. Misschien ook niet. Wie weet? Het valt op hoe, te midden hallucinante cijfers en onthutsend nieuws, mensen hunkeren naar literatuur. Instagram deelt heel wat moois. Uit zoveel hoeken van de wereld. In de krant elke dag een verhaal naar het concept van de Decamerone, een middeleeuws meesterwerk dat zich afspeelt in het door pest geteisterde Firenze. De Stad der Blinden van Saramago is dichter dan ooit. Visionaire verzen van Shakespeare of Orwell flitsen door menig hoofd.
“De angst tocht door de gesloten luiken.” (Ilja Leonard Pfeijffer vanuit Italië)
We zitten er nu middenin, in die bizarre realiteit. En ook al zijn onze meest naaste geliefden voorlopig allemaal gezond, corona sluipt dichterbij. Zorgen gloren aan de horizon. Quarantaines zijn sluitend noch absoluut. Zoon één zit met vrouw en kleine prins in Nederland waar men kiest voor groepsimmuniteit. Als in: de sterksten zullen het halen. De mama van ons prinsesje werkt in een ziekenhuis en staat dus aan het front. Schone dochter drie moet nog altijd naar school om kinderen op te vangen. Gevaar loert in een klein hoekje en iedereen is potentieel verdacht. We weten bovendien niet wat het virus doet met muco. Zoon vier zit sinds maandag in afzondering in zijn leefgroep en we weten niet of en wanneer hij naar huis mag. Iedereen met een hoest of koorts moet nu als besmet beschouwd worden, met draconische maatregelen tot gevolg.
Maar eigenlijk went het ook, zo’n leven in standby. We staan wat later op. De echtgenoot werkt van thuis uit. Zoon vijf, net begonnen aan zijn eindstage, programmeert in een andere hoek van de leefruimte voor zijn cliënt in de sociale sector. Videoconferenties vullen de huislucht. Ik sluip er stilletjes tussendoor met was en strijk, emmer en dweil of verse prei. Schrijf af en toe wat op. We eten samen, maken een wandelingetje op het pad en verwennen onszelf met lekkers. Doen alleen boodschappen als het nodig is. Wentelen ons in het leven in een bubbel.
En buiten schijnt de zon volop. Narcissen staan in volle bloei. De kippen leggen verse scharreleieren en vogels klinken weer luider dan de vliegtuigen.
Nee, de lente weet van niets.
Het was 11 maart. Mijn kleindochter werd 15 en al wat kon waren felicitaties via whatsapp. Maar het zal voorbijgaan en hopelijk komt het allemaal goed.
Wat heeft een mens nog meer dan de zon en literatuur als je je geen zorgen wil maken?
LikeGeliked door 1 persoon
Wat kunnen we tegenwoordig meer dan de kleine gelukjes in fluo kleuren?
Ik smulde van je mooie woorden.
LikeGeliked door 1 persoon
Voor de natuur zijn wij mensen met onze virussen niet meer dan een klein deeltje van het geheel. En misschien zijn we misschien ook wel het meest hinderlijke deeltje …
Vooral voor oudere en kwetsbare mensen die nog meer dan de rest van de bevolking op de proef worden gesteld, is het een erg moeilijke periode. Het nog gezonde deel van de bevolking kan m.b.t. het virus weinig meer dan doen sober en gedisciplineerd leven. Daarbij moeten we toch vooral ieder op de eigen manier proberen te genieten van het moois dat de natuur en wij elkaar te bieden hebben. En voorop: pas op jezelf en elkaar.
LikeGeliked door 1 persoon
Amai da’s mooi geschreven Anna!
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad, de lente weet van niets en bloeit langzaam maar zeker open, vooral de laatste dagen. Ze trekt zich geen zier aan van de angst en paniek rondom zich. Die enorme discrepantie tussen het lentegevoel en de virusgekte grijpt me sterk aan. Soms weet ik niet goed wat kiezen, blij zijn met die heerlijke zon of verdrietig zijn om zoveel onmacht.
En zoals altijd, vinden we de gulden middenweg.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig, ik krijg er gewoon koude rillingen van.
LikeGeliked door 1 persoon
Al een geluk, dat de lente van niets weet. Kunnen we ons dáár tenminste nog aan optrekken.
LikeGeliked door 1 persoon
❤❤❤
LikeGeliked door 1 persoon
Het raakt me, zo waar, zo mooi, zo bizar! Ik moet ook steeds aan ‘De stad der Blinden’ denken!
LikeGeliked door 1 persoon
❤ Dankjewel Anna. Tranen in de ogen, brok in de keel. Ik hoop dat de woorden visionair zijn
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig, Anna. Heel veel sterkte voor jou en de zonen.
LikeGeliked door 1 persoon
Jouw mooie woorden ontroeren en sterken me. Het vertaalde Italiaanse gedicht is waarlijk prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
Marry haalt me de woorden uit de mond!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi! Ik had hem (in een veel langere versie) al op Facebook gelezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven!
LikeGeliked door 1 persoon