het was 11 maart 2020

en de straten waren leeg

de winkels zaten op slot en

geen mens hing nog buiten

maar de lente wist van niets

de bloemen bloeiden

de zon scheen

de zwaluwen keerden terug

en de lucht kleurde rozig blauw

’s ochtends werd het brood gekneed

de donuts werden gebakken

de duisternis viel later en later

en elke ochtend weer scheen de zon door de halfopen ramen

het was 11 maart 2020

en studenten studeerden op afstand,

namiddagen werden gevuld met kaartspel en gechat

2020 was het jaar waarin je naar buiten kon

voor voedsel en dringende boodschappen

na een tijdje ging alles dicht

ook de kantoren

het leger hield de wacht op straat en aan de grens

ziekenhuizen zaten aan hun plafond

mensen werden zieker en zieker

maar de lente wist van niets

en barstte gewoon open

het was maart

iedereen zat in quarantaine

elke grootouder, elke volwassene, elke jongere

hele families

toen werd de angst pas echt

en de dagen leken allemaal hetzelfde

maar de lente wist van niets

en de rozen gingen geuren

in die tussentijd ontdekten we het geluk van samen eten

van onze verbeelding de vrije loop te laten

van reizen in een boek

sommigen leerden een nieuwe taal

studenten bereidden zich voor op hun eindexamens

mensen zagen hoe ze van het leven hielden

sommigen maakten een einde aan hun onverschilligheid

en zij die hun kantoor gesloten hadden, openden een bar met slechts acht plaatsen

en zij die hun lief verlieten, schreeuwden hun liefde uit voor een vriend

sommigen werden dokter om anderen te helpen

2020 was het jaar waarin het belang van gezondheid en affectie doordrong

waarin de wereld leek te stoppen en de economie kelderde

maar de lente wist van niets

en strooide vruchten rond

en toen kwam de dag van bevrijding

op tv verklaarde de eerste minister dat de dreiging over was

dat het virus had verloren

dat de Italianen samen hadden overwonnen

en dus liepen we allemaal samen naar buiten

met tranen in de ogen

zonder maskers zonder handschoenen

we omarmden onze buur

alsof hij een broer was

en net op dat moment, werd het zomer

want de lente wist van niets

en had gewoon haar ding gedaan

ondanks het virus

ondanks angst

ondanks dood

want de lente wist van niets

en leerde iedereen

wat kracht van leven is

(eigen vertaling van een tekst van de Italiaanse journaliste Irene Vella)

~~~

---

Misschien, als dit alles achter ons ligt, blikken we op Irenes wijze terug. Misschien ook niet. Wie weet? Het valt op hoe, te midden hallucinante cijfers en onthutsend nieuws, mensen hunkeren naar literatuur. Instagram deelt heel wat moois. Uit zoveel hoeken van de wereld. In de krant elke dag een verhaal naar het concept van de Decamerone, een middeleeuws meesterwerk dat zich afspeelt in het door pest geteisterde Firenze. De Stad der Blinden van Saramago is dichter dan ooit. Visionaire verzen van Shakespeare of Orwell flitsen door menig hoofd.

“De angst tocht door de gesloten luiken.” (Ilja Leonard Pfeijffer vanuit Italië)

We zitten er nu middenin, in die bizarre realiteit. En ook al zijn onze meest naaste geliefden voorlopig allemaal gezond, corona sluipt dichterbij. Zorgen gloren aan de horizon. Quarantaines zijn sluitend noch absoluut. Zoon één zit met vrouw en kleine prins in Nederland waar men kiest voor groepsimmuniteit. Als in: de sterksten zullen het halen. De mama van ons prinsesje werkt in een ziekenhuis en staat dus aan het front. Schone dochter drie moet nog altijd naar school om kinderen op te vangen. Gevaar loert in een klein hoekje en iedereen is potentieel verdacht. We weten bovendien niet wat het virus doet met muco. Zoon vier zit sinds maandag in afzondering in zijn leefgroep en we weten niet of en wanneer hij naar huis mag. Iedereen met een hoest of koorts moet nu als besmet beschouwd worden, met draconische maatregelen tot gevolg.

Maar eigenlijk went het ook, zo’n leven in standby. We staan wat later op. De echtgenoot werkt van thuis uit. Zoon vijf, net begonnen aan zijn eindstage, programmeert in een andere hoek van de leefruimte voor zijn cliënt in de sociale sector. Videoconferenties vullen de huislucht. Ik sluip er stilletjes tussendoor met was en strijk, emmer en dweil of verse prei. Schrijf af en toe wat op. We eten samen, maken een wandelingetje op het pad en verwennen onszelf met lekkers. Doen alleen boodschappen als het nodig is. Wentelen ons in het leven in een bubbel.

En buiten schijnt de zon volop. Narcissen staan in volle bloei. De kippen leggen verse scharreleieren en vogels klinken weer luider dan de vliegtuigen.

Nee, de lente weet van niets.