… je op een mooie lentedag wakker wordt en een heel ander soort ouder moet zijn dan de dag voordien? Voor miljoenen ouders op diverse breedtelijnen van Moeder Aarde is dat een nieuwe, deels gevreesde en vaak ongemakkelijke realiteit. Plots, of ze willen of niet, moeten ze meer dan ooit thuis tijd doorbrengen met hun kinderen en in plusrollen bovendien. De talloze posts van hoop- en radelozen op IG, Facebook en Twitter zijn daarvan de virtuele getuigen.

Die ouderlijke jeremiades waren ook Mary Katherine Ham opgevallen, een Amerikaanse ‘conservatieve’ journaliste/columniste en jonge mama van twee. In een aangrijpend stuk in The Atlantic probeert ze ouders moed in te spreken door haar eigen verhaal te vertellen.

Het is september 2015. Mary-Ann, een gelukkige vrouw met een peuter van twee en een fijne echtgenoot, zeven maanden zwanger van hun tweede kindje. Haar leven, haar identiteit als mama en vrouw liggen in een gedroomde en wolkenloze plooi. Maar dat verandert op slag als haar man – tijdens een tocht voor een goed doel – sterft in een fietsongeval. Als het nieuws haar bereikt, ploft ze neer. Het is of haar leven stopt met ademen. Verdriet en stress snoeren mond en keel .

Die tijd was keihard, zegt ze. Alles was mist. Maar in die mist focuste ze al snel op de kracht die ze zichzelf en haar kinderen toewenste, niet op de zwakheid waaraan ze ten prooi dreigde te vallen. Ze wilde niet zwemmen in verdriet. Niet elke kamer binnenlopen met een Last Post in haar hoofd. Ze wilde niet bang zijn maar was het toch. Door die wirwar van gevoelens neer te schrijven, door ze uit te spreken tegen anderen veranderde haar manier van leven, schrijft ze. Haar manier van in de wereld te staan.

Erkennen en aanvaarden bleek de sleutel. Het verdriet toelaten ook. Maar mét behoud van structuur. ’s Morgens opstaan bijvoorbeeld voor een simpel maar nieuw ritueel: spek met ei bakken voor haar oudste en voor zichzelf. De geur alleen al bood troost. Dat ze ’s morgens gewoon met haar peuter en baby samen aan tafel zat, deed haar beseffen dat ze verder voor haar kinderen kón zorgen. Ook al dacht ze dat dat haar zonder haar man nooit zou lukken. Samen herinneringen maken. Luisteren. Zorgen. Verbinden. Het was een gedragsverandering die overeind bleef omdat ze erin geloofde. Omdat ze zich inprentte dat ze de mama mocht zijn van een ondanks alles gelukkig gezinnetje. Die mindset hielp haar de dagen doorkomen, ook al lag ze ’s nachts vaak te huilen van ellende.

Vanuit die ervaring probeert ze worstelende en wankelende ouders in coronatijd een hart onder de riem te steken. Roept ze hen op te geloven in zichzelf en de kracht van hun eigen verhaal. En in oefening die kunst baart. Bovendien, troost ze, hoef je als ouder niet de ideale leerkracht proberen te zijn. Doe elke dag iets kleins. Neem kleine pasjes en zeker niet de hele dag. Kies korte tijdslijnen. Vanochtend, deze dag, deze week. In tijden van crisis, als iets waarover je geen controle hebt je leven verandert, als dat leven op cruciale vlakken onderuit wordt gehaald, leef je uur per uur. Als dat wat went, misschien dag per dag en nog wat later, week per week. ‘Eeuwig’ is in die context een verpletterend begrip.

Als zoveel onzeker is, heb je alleen het ‘nu’. Dit moment. Om iets te doen met wat je wel onder controle hebt. Samen eten bijvoorbeeld. Er met je gezin, binnen het toegelatene, proberen op uit en op vooruit te gaan, zegt ze. Proberen te zien hoe cool, gezellig, spitsvondig, geestig, origineel, lief, …, je kinderen zijn, ook al wil je ze soms tegen of zelfs achter het behang plakken. Maar vooral …

dankbaar proberen te zijn voor dit moment, want morgen kan zo weer wegsmelten.

---

Vrij naar Mary Katherine Ham, It’s okay to be a different kind of parent during the pandemic, The Atlantic, 8 april 2020.