samen-gaan

woorden zijn water

taal is een rivier

de zee een verhaal

golven

spoelen aan

trekken zich terug

zwijgen

en spreken

zingen de ziel

uit hun longen

en verdampen

stijgen op

en vallen als regen

taal moet bewegen

verlangen

tot wolken

en vallen

als regen

Stef Bos in Groen tuin van digters 2015


Ook al staat het water laag, het beekje achter ons huis krioelt van het leven. Zwermen insecten trekken spurtjes boven het water. Vogels en vlinders fladderen van boom naar bloem en weer terug terwijl mama-eenden hun kuikentjes koesterend vooruit drijven. Sommige komen nog maar net piepen, andere zagen we de voorbije weken gestaag groeien. Zonder deze lockdown hadden we die evolutie ongetwijfeld gemist. Dit repetitief wandelen is zo saai nog niet. Want het levert naast extra quality-time, broodnodige stappen en een fris hoofd ook soms bijzondere plaatjes op. Een symbiose van woorden en beelden.

Zoals dit samen-gaan van een zelfgeschoten foto met de woorden van een ander.

Een virtuele verstrooiing voor Moederdag! 😉

19 gedachtes over “samen-gaan

  1. Het is je weer wonderwel gelukt om woord en beeld tot een mooi geheel samen te smelten. Van die jaarlijkse gang der dingen ben ik me al langere tijd bewust. Leven met MS voltrekt zich soms in een soort van slowmotion. Het is een ander en rustiger levensritme dan dat van de toch vaak wat meer gejaagde werkende mens. En zo heeft elk nadeel zijn voordeel.
    Het water in onze kleine vijver stroomt dan wel niet, het brengt toch extra leven in de tuin. En het is vooral heerlijk rustgevend.

    Geliked door 1 persoon

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.