Ondertussen …

Auteur anna b.
  • zit zoon vier al 8 weken onafgebroken in zijn zorgbubbel. En tegen onze verwachtingen in nog altijd in goede doen. Twee keer per week kunnen we enkele minuten skypen. Dan lacht hij, speelt hij een rondje kiekeboe, waarna hij weer uit het beeld stapt of in de verte staart. Vanaf deze week mogen we een halfuurtje op bezoek. Coronaproof. Met beschermende kledij en achter een scherm van plexiglas. We gaan dat niet doen. Hij zou het associëren met naar huis gaan, denken we, en zolang er geen perspectief is op terugkeer stellen we ook het naar huis halen nog even uit.
  • rukt de wind hier gevaarlijk hard aan de takken van de bomen. Het is meer dan een jas kouder dan gisteren en de zon laat zich maar mondjesmaat zien.
  • vertelt de Kleine Prins van over de grens honderduit. Gisteren, tijdens het virtuele moederdagbezoek – een veilig samengaan van 4 bubbels -, noemde hij de woonplaats van alle ingelogden en beten zijn dino’s onze vingers af. Vandaag mag hij opnieuw naar de Nederlandse crèche. Hij kijkt ernaar uit. Zijn ouders ook, denk ik. Telewerken met zo’n spraakwaterval om je heen lijkt me allesbehalve evident.
  • beantwoordt het Prinsesje ons wuiven. Ze klapt vrolijk in haar handjes. Haar sluipen is een kruipen geworden en ook al een voorzichtig schuifelen achter het loopwagentje. Zoon twee stuurt een schattige fotoshoot door. Je zou die moeten zien. Als een dame op de grens van baby en peuter zit ze op het gras te poseren, met een krans van madeliefjes in haar haar. Omdat ze pas deze week weer naar de opvang mag, had haar (Vlaamse) kribbe een moederdagknutselpakket in de bus gestopt. Samen met haar papa heeft ze er een heus kunstwerkje van gemaakt. 😉
  • zijn zoon drie en zijn geliefde verhuisd naar hun eerste stekje samen. De foto’s ogen heel gezellig. Zij brachten gisteren een rijkelijk gevulde ontbijtmand tot hier en ook een kommetje homemade tiramisu met speculaas. De knuffels zijn voor later. De huid staat op een kier.
  • thuiswerken de echtgenoot en zoon vijf naarstig verder. Mijn oren tuiten nog net niet van coördinerend onderwijsoverleg en als Chinees klinkende programmeertermen.
  • stonden hier twee mooie moederdagboeketten in tinten roze en groen aan de deur: één van de echtgenoot en één van “de boys met aanhangsels” (Niet mijn woorden, hè. Het stond zo op het kaartje!) Ik vind er niks mis mee, met zo’n Moederdag in lockdown. 🙂
  • kregen we treurig en ook fleurig nieuws. Een fijne ex-collega van de echtgenoot overleed aan corona, terwijl honderd km verder een nagelnieuw achternichtje (aka coronial) gezond en wel geboren werd.
  • wacht de ene vriendin op de geboorte van haar tweede kleinkindje,
  • vraagt een andere zich af hoe ze vanaf vrijdag al die schooltaken zal bolwerken,
  • terwijl een derde zich probeert te verzoenen met de idee dat haar trouwfeest niet zal zijn als gedroomd, en dat misschien ook de reis nadien de coronamist in gaat.
  • heeft de vos bij valavond weer een kip gepakt. (De andere drie zaten gelukkig al binnen.) Rosse pluimen in het gras zijn al wat van haar nog rest. “In de archeologie van de pelouse is elke brakke plek een spoor naar vroeger.”
  • mogen ook de niet-essentiële winkels weer open. Voor heel wat mensen een langverwacht lichtpunt blijkbaar. In de krant van vandaag staat zowaar een ode aan het shoppen. “Rondlopen van winkel naar winkel is voor mij een hoogst zintuiglijke ervaring, waarbij ik geniet van elke geur, elke aanraking, elke blik, elke stem. … Shoppen is voor mij leven. Eenzelfde soort zoektocht naar schoonheid die me ook geregeld naar een museum, de galerie of de tweedehandsboekenwinkel brengt. …” (Veerle Windels) Ik sta niet te popelen. En ook niet te springen. Buiten voeding en wat bloemen/planten hoef ik voorlopig niets. Funshoppen zegt me niets en runshoppen doe ik altijd al. 😉
  • zijn ook ‘de mannen die de gas doen brannen’ weer aan het werk. Binnen veertien dagen sluiten zij ons aan op het net en sluiten wij ons stookoliehoofdstuk voorgoed af.
  • tikt de huisklok uur na uur weg. Het is weer bijna tijd voor de voormiddagkoffiepauze. Ik kruip even in de rol van Madame Arabelle en zet koffie. En een dik PUNT achter dit logje.
  • ——-
  • P.S. Na het afsluiten van dit logje lag er een moederdagkaart vanuit de zorginstelling in de brievenbus. 🙂 Het bezoek achter plexiglas is verruimd naar een wandelingetje op de speelplaats van de buitengewone school.

36 gedachtes over “Ondertussen …”

  1. “De huid staat op een kier”
    Zo mooi gezegd, ik pik het mee in mijn vocabulaire!

    Het leven gaat verder, stilletjes vindt iedereen zijn draai, en toch schuiven we, in dagen, in mogelijkheden, in begrijpen. En ieder kan voor zichzelf uitmaken waar hij/zij aan toe is, hier moet nog wat durf overwonnen worden eerst.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Zolang er geen remedie is tegen het virus blijven het hachelijke tijden.Fijn toch dat zoon 4 waarschijnlijk geen tijdsbesef heeft en gewoon leeft in het nu,zouden meer mensen eens moeten doen.De deur gaat hier nog wat verder open,maar tja geef je Nederlanders een vinger dan pakken ze een hele hand ben ik bang.Shoppen brr ik vind de wekelijkse boodschappen halen al een hele expeditie.Grappig hier willen ze van het gas af terwijl het toch het minste vervuilend is,nah.Fine dag nog.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  6. Onlangs de moeilijke momenten wasemt jouw blogbericht overwegend positiviteit uit. Dat vind ik heerlijk.

    “als de stilte oorverdovend wordt
    je hoofd staat op een kier”
    … nu weet ik waar Frank Van der Linden zijn inspiratie haalde voor dit moois in taal…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Ja, ik kreeg die raad 15 jaar geleden na drie maanden ziekteverlof ook eens. Elke avond schrijf je 3 (of 5) dingen op van je dag die je leuk vond. Dat mag vanalles zijn, hoeft geen “goede daad” te zijn, maar ook die lekkere chocomousse die je gegeten hebt. Na een tijd ga je zien dat er alle dagen positieve dingen zijn. Het is een goede raad die ik jarenlang meegedragen heb, en ondertussen heb ik echt geleerd dat positief denken veel mentale nood kan lenigen.
        Die oh zo belangrijke “kleine gelukjes” hè.

        Geliked door 2 people

Geef een reactie op anna b. Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.