staycation

Auteur anna b.

Zo gul en gretig als de lente zich aan zon te buiten ging, zo gierig houdt de zomer in. Alsof we het zouden vergeten, houdt Frank van Het Weer de vinger aan onze weerpols met de onderkoelde mededeling dat dit een doodnormale, Belgische zomer is. Lees: je kunt er geen staat op maken en als je een buitenactiviteit plant, wacht je best een geschikt moment af. Alsof dat altijd zomaar kan!

woensdag 8 juli

De echtgenoot neemt een dagje vrij en het weer is humeurig. Het belooft een dag op het ritme van de regen te worden, ook al lagen de weerkaarten begin vorige week nog anders. Als we dwars door de Bertemse velden richting E40 rijden, schudt moeder natuur uitsluitend tinten grijs uit haar doos met waterverfjes. Het regent. Uiteraard. En op de Brusselse Ring staat file. Uiteraard, maar gelukkig niet zo lang want tien minuten later dan gepland bereiken we onze bestemming voor vandaag: het Kasteel van Gaasbeek ten zuidwesten van Brussel.

Voor onze eerste daguitstap gaven we gehoor aan de Last Call for Gaasbeek – het kasteel gaat een kleine drie jaar dicht voor herstellingswerken – en optimistisch als ik ben, reserveerde ik een combiticket voor kasteel en museumtuin. Vanaf de weg is er bitter weinig kasteel te zien. We parkeren de auto op een vrijwel lege parking en stappen het dubbele hek door. Het landgoed ligt verborgen achter een door bomen omzoomde, kronkelende dreef.

Het onthaal is helemaal coronaproof. Het aantal personeelsleden overtreft moeiteloos het magere bezoekersaantal. Met een audiogids in de aanslag en omhooggeslagen kappen starten we deze reis in de tijd op de charmante binnenplaats die me ergens aan het Kasteel van Arenberg doet denken. Het aanzicht is een 19de-eeuwse interpretatie van renaissancebouwkunst, zo blijkt. Op de resten van de oude kasteelomwalling overschouwt een alleenzame pauw zijn koninkrijk.

Met de stem van Chris Lomme in ons oor treden we in de voetsporen van Markiezin Marie Arconati Visconti. Haar verhaal strijkt een persoonlijke en tot de verbeelding sprekende toets die de eeuwenoude geschiedenis van het kasteel voor onze ogen tot leven brengt.

Binnen treffen we opvallend smalle en donkere gangetjes die de verschillende vleugels met mekaar verbinden. We doorlopen keuken en voorraadkamer, eetkamer en salons, bibliotheek, slaapvertrekken en de onvermijdelijke zaal der wachten. In vergelijking met veel Franse châteaux zijn de ruimtes hier teruggebracht tot huiselijke proporties. In mijn beleving overheerst het donker , maar dat kan aan de dag liggen. Of aan de vele glasinloodramen en gesloten luiken of gordijnen. Op vraag van onze gids staan we stil bij het niet erg appetijtelijke schilderij van de in 1568 onthoofde graven Egmont en Horne. We maken kennis met een ons tot hiertoe onbekende gruwel uit de vaderlandse geschiedenis.

Als we een klein uur later weer op de binnenplaats staan, regent het nog. Toch besluiten we nog even de perfect onderhouden en van vruchten zwangere museumtuin aan te doen.

Bij de orangerie hangen mandarijnen om in te bijten. Een injectie van kleur aan druilerige boompjes die mooi staan te wezen in imposante bakken van geroest staal. Vertrouwd en vergeten leifruit doet watertanden, maar het blijft regenen. In ons warme busje wacht gelukkig koffie en een gevarieerde picknick ‘maison’. Met de radio halfzacht krijgen we zo toch nog een knus onderweggevoel.

zaterdag 11 juli

Ik ben jarig en ook al doet een verjaardag me weinig of niets, vandaag voelt anders. Al jaren zitten we rond deze tijd te midden van provençaalse geuren en zuiderse warmte en word ik door de echtgenoot getrakteerd op een etentje. Niet zo dit jaar. Uit veiligheidsoverwegingen annuleerden we onze vakantieweek in de Vaucluse. De zomer van 2020 wordt er ongetwijfeld één voor de geschiedenisboeken. Maar thuisblijven heeft ook zijn charmes. Zonen, schone dochters en de twee kleinkindjes tekenen op de dag zelf en voor het eerst in vijf maanden weer allemaal samen én in levende lijve present voor ons moederdag/vaderdag/drieverjaardagenfeestje onder een zuiddijlelandse wolkenhemel. Terwijl de echtgenoot zich ontfermt over tafels, stoelen en de bbq, zorg ik voor de rest, inclusief een chocoladetaart met slagroom, ganache en frambozen. Tussendoor gluur ik wantrouwig naar de donkere wolken die zich boven de tuin samenpakken. Op wat gedruppel na blijft het gelukkig droog.

Rond de klok van vijf is het een blij weerzien. Nog zonder zoenen en met een extra trui hier en daar, maar de sfeer is ongedwongen en gezellig. De kleine prins praat overal tussendoor. Het prinsesje lacht, wuift en klapt en krijgt maar geen genoeg van trapjes en opstapjes. Ik word verwend met een mooie orchidee en een etentje voor twee en met de aanwezige camera’s leggen we herinneringen vast. Vingerafdrukken op het raam van ons geheugen. Onuitwisbaar.

45 gedachtes over “staycation”

  1. Wat een mooie foto’s! Die mandarijn, druppels als heerlijk sap 🙂

    Te laat, maar daarom niet minder gemeend ‘een fijn verJAAR’ , de dag was alvast gezellig; fijn om iedereen terug rond de tafel te krijgen. Het weer hield zich droog, een knappe prestatie. Alhoewel vandaag toch weer zalig was.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Wat heerlijk! Nog een dikke pakkerd voor je verjaardag! Wij hadden hier ook een feestje voor Jongste en mezelf met heel het gezin, opa en oma. Een heuse stortbui dreigde roet in het eten te strooien een half uur voor aanvang, daarna bleef het droog. De zomer mag echt terugkeren!
    🎂🎂👏👏

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.