Nog een geluk dat

Auteur anna b.

Dinsdagnamiddag 15u. Het huis is weer aan de kant, verse was wappert in de wind en ik zit op het terras met een kopje koffie onder een zon die uitbundig schijnt. Wat kan een mens zich nog meer wensen op een februaridag in het tweede coronajaar?

Wat meer vaart in de vaccinaties misschien en ook op dat vlak scheen hier de zon. Zoon vier krijgt vrijdag namelijk zijn eerste prik en drie weken later zijn tweede. Medio maart zou de vaccinatieronde in zijn zorginstelling dus achter de rug moeten zijn. En wie weet hebben we tegen dan ook uitzicht op wanneer wij aan de beurt zijn.

Maar laat me de film even terugspoelen naar vorige week. Een vakantieweek. Ideaal om ons dagelijks stappenaantal wat op te krikken, dachten we. Alleen … de eerste dagen voelden ijzig koud. Dat merkten we vooral maandag in het Park van Tervuren waar de vijvers er nog bevroren bij lagen en wind en koude ons om de oren en op het voorhoofd sloegen. Dinsdag – een dag die al even grijs, maar gelukkig iets minder guur was – stapten we, beschut door de bomen van het Meerdaalwoud, van Sint-Joris-Weert naar de Zoete Waters en weer terug. In het zog van de weerberichten schoven we onze traditionele daguitstap voor ons uit, in de richting van vrijdag. En dat was maar goed ook!

Nog een geluk bovendien dat we last minute besloten om niet naar zee te rijden maar ons wandelheil oostwaarts te zoeken. Daar gaf weerman Frank immers de zonnigste weerkaarten en het zou er gegarandeerd minder druk zijn dan aan de kust. We kozen uiteindelijk voor de sprookjesachtige Landcommanderij van Alden Biesen en daar kregen we geen spijt van.

Het verhaal van de commanderij begon in 1220 toen de abdis van Munsterbilzen haar broer, de Graaf van Loon, vroeg om een bedevaartskapel met landerijen te schenken aan een Duitste Ridderorde. Zo geschiedde en in de daaropvolgende eeuwen breidde het landgoed uit met een molen, boerderijen, huizen, een kerk en zelfs een hospitaal voor bedevaarders op weg naar Compostella. Dankzij de strategische ligging aan de oude handelsweg tussen Keulen en Brugge werd het domein zelfs hoofdzetel van de oude provincie Biesen. (de naam verwijst naar het zompige gebied waarop riet groeide) Na de Franse Revolutie werd het kasteel privébezit en dat bleef het tot de jaren zeventig van de vorige eeuw. Na de dood van de laatste kasteelheer kocht de Vlaamse Gemeenschap het gebouwencomplex op en startte de renovatie, die een smak geld moet hebben gekost.

Tot op vandaag is Alden Biesen een mooi gerestaureerd en prima onderhouden landgoed dat jaarlijks heel wat bezoekers en wandelaars trekt. Als de muren op deze plek konden spreken – en muren heeft de commanderij, zoals je op de foto’s ziet, in overvloed 🙂 -, raakten ze in geen dagen uitverteld. Binnenactiviteiten waren er afgelopen vrijdag jammer genoeg (nog) niet, maar een verkenning van de buitenkant nam toch al een flinke hap uit onze voormiddag.

We liepen over het binnenhof, struinden door de Engelse tuin mét prieeltje, slenterden door de boomgaard, probeerden het vlonderpad uit en eindigden in de formele, Franse tuin die grenst aan de orangerie en aan de Waterburcht. Bijzonder waren de grote paraplu’s die het binnenhof van de Waterburcht droog moeten houden. Grote, kleurrijke bloemen die de koer doen baden in een heel bijzonder licht.

Voor een gezonde, huisbereide picknick en een hoognodig plasje (een Porta Potti is zo’n ‘gemak’ om bij te hebben) zochten we de beschutting van ons busje weer op. Even opladen om in de namiddag de ruimere omgeving van het landgoed te ontdekken. Met de wandelkaart op zak begonnen we aan de blauwe wandeling (ongeveer 4 km) met optie op een uitbreiding naar oranje (8,5 km lang). Door de Apostelpoort bovenaan het domein trokken we het Haspengauwse landschap in: omhoog, omlaag, over prachtige betonbaantjes, langs modderige boswegen en dwars door veld, boomgaard en rietveld heen. De wandeling verveelde geen moment.

Twee uur later, met een gezonde blos op de wangen en 18000 stappen in de benen was het tijd voor een kop koffie met een stukje appelcakebrood. Een cholesterolvriendelijke afsluiter van een verkwikkend dagje uit.

41 gedachtes over “Nog een geluk dat”

  4. Vooral het nieuwtje m.b.t. zoon vier is hoopgevend, Anna. We wachten ook hier in het noorden geduldig op onze beurt. Mijn moeder heeft haar eerste prik intussen gehad, dat geeft wat rust.
    Het mooie weer en af en toe een wandeling en een bezoekje aan een rustige plek moeten ons er tot de vaccinatie maar door trekken.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Toffe verwijzing naar Herman de Coninck in de titel 🙂
    Ik was er nog maar een keer, jaren geleden. Speciaal voor die paraplu’s, toen we voor een cursus rond textielconstructies drie zo’n voorbeelden gingen bezoeken. Vond het toen ook een heel indrukwekkend domein!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  8. Wij waren er ook ooit in een vorig leven. Heel mooi.
    Porta motto heb ik even moeten opzoeken. Lijkt me vrij groot om mee te slepen op de wandeling?
    Get gebrek aan plasmogelijkheden maakt het hier moeilijk om langer van huis weg te blijven.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Ik herinnerde me de brand van Alden Biesen, moest ik even opzoeken. Dat was in 1971. Sedertdien is het weer gerestaureerd en vindt het Schots weekend daar plaats.

    De PortaPotti, ik heb een log in de planning staan er over, maar nu ga ik er eerst een week of twee laten overgaan. Het lijkt anders wat afgekeken.

    😉

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie op anna b. Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.