Het zou originele stof kunnen leveren voor een aangrijpende roman, maar dit is (nog) geen fictie. Dit is een staaltje realiteit dat via de Engelstalige pers het NRC Handelsblad ter ore kwam. Een hallucinant en toch ook een beetje feel-good docudrama dat je van verontwaardiging het hoofd doet schudden en dat tegelijk naar de keel grijpt.
Het is nog vroeg – “wij zullen uw stookolie leveren tussen 5:00 en 12:00” – en stil als ik het artikel in de krant lees. Een mens vindt blijkbaar altijd wegen om iets heen. En dus ook om het inreisverbod dat Trump niet lang na zijn aanstelling als president tegenover Iraniërs (en ook inwoners van zes andere landen) instelde. Ze kunnen the land of the free niet meer in en zij die er al zijn, kunnen wel weg, maar niet terug. Met alle gevolgen vandien voor de fysieke contacten tussen families, geliefden en vrienden.
The Haskell Free Library. Een oude bibliotheek op de ‘vergeten’ grens tussen het Canadese Quebec en het Amerikaanse Vermont. Tussen de plaatsjes Stanstead en Derby Line om precies te zijn. De bib dateert van het begin van de 20ste eeuw en is pal op de grens gebouwd. En ook al hebben beide landen geen vrij verkeer van personen, toch kunnen boekenliefhebbers en anderen er naar binnen zonder zich bij de douane te melden.
Het is een hoogst bijzondere grensplek. Met een voordeur in Amerika, maar een leeszaal en uitleenbalie in Canada. Een zwarte grenslijn loopt dwars door de stemmige leeszaal met glas-in-loodramen en krakend parket. Onder invloed van gewijzigde politieke omstandigheden is het gebouw uitgegroeid tot een uitgelezen ontmoetings- en herenigingsplaats voor vooral Iraanse gezinnen. Wat/wie Trump gescheiden heeft, brengt deze bib gelukkig weer samen. Al moeten mensen vaak duizenden kilometers afleggen om mekaar ettelijke minuten of uurtjes bij te fluisteren over hun levens. En moeten ze daarbij bovendien heel omzichtig te werk gaan. Niet slaafs de gps volgen bijvoorbeeld, maar de auto parkeren aan de Canadese kant van de grens en dan te voet een ommetje maken tot aan de Amerikaanse voordeur in Vermont.
Douane en grenswacht houden een oogje in het zeil en af en toe wordt er wel iemand opgepakt of teruggestuurd. Het bibliotheekpersoneel van zijn kant reageert begripvol en staat de ontmoetingen oogluikend toe, zonder aan te moedigen. Bijna dagelijks zijn zij discreet getuige van emotionele, soms hartverscheurende en ook hartverwarmende scènes. Van de immense weerslag die politieke maatregelen kunnen hebben op het relationele leven van mensen die helemaal niets te maken hebben met internationaal terrorisme, drugshandel of wat dan ook.
Het ‘hele’ verhaal staat vandaag in De Standaard. De foto van de zwarte grenslijn in de leeszaal leende ik bij Wikipedia
Of hoe de bibliotheek vandaag steeds meer een plek van ontmoeting en verbinding wordt…;)
LikeGeliked door 1 persoon
Inderdaad. 😉
LikeLike
Ik haal heel diep adem…
Lie(f)s.
LikeGeliked door 1 persoon
Moet toch vreselijk zijn voor die mensen hè.
LikeLike
Ik heb het artikel ook gelezen. Hoofdschuddend.
LikeGeliked door 1 persoon
Dan deden en dachten we hetzelfde. 😣
LikeLike
Ik begrijp niet dat mensen dit mensen kunnen aandoen. Maar een pluim voor de oogluikende bib!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, die pluim verdienen ze daar.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn verstand staat hierbij stil.
LikeGeliked door 1 persoon
Bijna niet te geloven.
LikeLike
Voor dit schieten woorden te kort.
LikeGeliked door 1 persoon
En zeggen dat die mensen vaak intellectueel kapitaal leveren aan het land …
LikeGeliked door 1 persoon
Ik rol met mijn ogen om de reden. Geen zinnig mens die dit kan begrijpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Vandaar dit logje. 🙄
LikeLike
Zeer aangrijpend.
Een heel klein stukje hoop midden de grote wanhoop.
LikeGeliked door 1 persoon
Je kunt het je toch niet voorstellen hè. Dat dit de enige manier is om je zoon of dochter die in het buitenland woont te zien?
LikeLike
Schrijnende toestanden 😞
LikeGeliked door 1 persoon
Zo erg! En zo dom van die verdomde president 😥
LikeGeliked door 1 persoon
Ja. Onbegrijpelijk.
LikeLike
Nou zeg …… 😢
LikeGeliked door 1 persoon
Die twee woorden zeggen het helemaal.
LikeLike
Dit is het begin van een film script….
X
LikeGeliked door 1 persoon
Zou wel eens kunnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik word er altijd nederig van, wij hebben het zo gemakkelijk, “we” hebben nog niks geleerd uit de geschiedenis, muren zetten, kinderen van hun ouders scheiden, families uit elkaar scheuren… intens droef!
LikeGeliked door 1 persoon
De nagel op de kop. 👌
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi en emotioneel verhaal (op jouw blog en dus eigenlijk in de Standaard). Dank voor het delen.
LikeGeliked door 1 persoon
My pleasure. ☺
LikeLike
Pfoe, ik had er nog niet van gehoord; je beschrijft het mooi, maar wat is het hard. En weeral iets dat zo makkelijk vermeden zou kunnen worden met een beetje menselijkheid.
LikeGeliked door 1 persoon
Zoals er veel dingen vermeden zouden kunnen worden …
LikeGeliked door 1 persoon
Dat wist ik niet… intens!
LikeGeliked door 1 persoon
Voor mij was het ook nieuw.
LikeLike
The land of the free noemen ze het dan..
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, inderdaad.
LikeLike
Brrr zeg, ik krijg het er helemaal koud van. Zo vreselijk en tegelijk zo mooi, die plek ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, hè. Vond ik ook.
LikeLike