knipoog naar een vissend verleden en museum in pocketformaat, dat is het huisje van Majutte, waar de klompen op het dak groeien en bordjes aan de roomwitte muur, waar de schouw Delfts blauw is en de pannen uit Boom roodbruin, het deurtje donker en laag, … Lees verder 36 ~ het huisje van Majutte
Niet lang na de burn-out diagnose leerde ik via TED talks Brené Brown kennen en ik was verkocht. Raakte eraan verknocht. Aan mevrouw Brown en aan TED. De talks zijn een internetfenomeen. Een indrukwekkende collectie ideeënlezingen van diverse pluimage. Met onderwerpen uit de wereld van … Lees verder goed leven volgens Harvard
Af en toe zijn ze er nog, de brakke nachten. Nachten waarin stukjes slaap gevangen zitten tussen waken en woelen, tussen dromen en denken. Nachten waarin de slaap gewoon te klein is. Te weinig om het lijf heeft. En dat je dan moe bent en … Lees verder brakke nachten
Er is een nieuwe zaak in het dorp naast het onze. Een heus ijssalon slash koffieshop slash pannenkoekenhuisje met de toepasselijke naam nICE!. Na de succesvolle try-out van vorig jaar (in een gehuurd pand met een zeer bescheiden en low-cost interieur) een nieuwe fase in … Lees verder van een try-out gesproken
“Zeg niet, ik zweet. Wel, ik schitter.” Als ik zoiets lees, beginnen mijn tenen te krullen en te krommen dat het niet net is. Van scepsis met een vleug gêne en ergernis. Want welke vrouw die oprecht last heeft van opvliegers en nachtelijke zweetaanvallen, daardoor … Lees verder er zit sleet op
Het was een grappig gezicht vanmorgen. Ik op mijn versgepompte fiets op weg naar de bakker. Links van mij de ochtendzon die door de bomen priemde en de andere oever van onze beek in strepen en vlakken deed oplichten. En op die oever een schaduw … Lees verder selfies tussen schijn en werkelijkheid
Het gebouw staat er ondertussen al eeuwen en is, samen met de nog oudere, gerestaureerde banmolen aan de overkant, beschermd dorpsgezicht. Vanaf het fietspad naast de Ijse zie je alleen deze meterslange, nagenoeg blinde gevel met iets wat op schietgaten lijkt. In mijn herinnering is … Lees verder 35 ~ de blinde muur met de blauwe poort
engelwitte magnolia solliciteert bij/naar de bloemenhemel een bruidsboeket tussen hemel en aarde bijdrage aan de Zeswoordverhaal Challenge van Marion Driesen
Tussen pakkende stiltemomenten en droeve herdenkingen door is dit een doodgewone, doordeweekse dag. Zo’n dag om met beide handen vast te pakken en niet meer los te laten. Klein geluk dat ik vang in weinig woorden en veel beeld.
Het begon vanochtend thuis, in alle vroegte.
Toen de echtgenoot vertrok, volgde een uurtje ochtendgymnastiek.
Een uur later mocht ik met zoon vijf door het mooie Meerdaalwoud. En Le Vent nous Portera op de radio. Ik reed heen
en terug. En dan nog eens heen en weer terug.
Maar ook van korte lesdagen krijg je honger en dus aten we een kommetje gezond.
Daarna was er even tijd voor een zonnige wandeling en mooie plaatjes onderweg.
Tijd om te chillen op het terras ook, met een zoete zonde en zomerse lectuur.
En bovendien was er ook nog koers op tv.
Ondertussen stonden de potten voor het avondeten klaar op het fornuis. Maar de curry was nergens te bespeuren. Dan maar als de bliksem naar de winkel in de buurt.
En nog snel dit plogje in een logje gieten.
En straks, als iedereen na de werkdag weer naar huis komt, eten we samen ovenschotel Maison en een stuk meloen als dessert. De rest van de avond ligt nog open. Als een vraagteken en een uitroepteken op deze 22ste maart.
Je n’ai pas peur de la route
Faudrait voir, faut qu’on y goûte
Des méandres au creux des reins
Et tout ira bienLe vent l’emportera
(Noir Désir)
Het bestaat al zeker een jaar of acht, maar om de één of andere reden zijn de media er nu met meerdere tegelijk opgesprongen. Op het belang van het kangoeroeën of het buidelen. Hét woord voor de manier waarop kindvriendelijke ziekenhuizen omgaan met hun prematuurtjes. Neonatale … Lees verder kangoeroezorg
