kijk ik voor de zoveelste keer hoofdschuddend en vol ongeloof naar de beelden van New York die memorabele ochtend in 2001. Foto’s van de verticaalvallende man en live-beelden van instortende torens en met grijs stof bedekte mensen staan voorgoed op mijn netvlies gebrand. Verhalen van zij die het nog kunnen navertellen hangen telkens weer een waas voor mijn ogen. Omdat de gruwel niet went. Nooit. Nergens.

Maar middenin de herdenkende beeldenstorm en het (vaak) holle blabla van experts en analysten stootte ik op dit gedicht van Wendy Cope dat ik nooit eerder las. Een empathisch palet van ‘mixed emotions’ over geluk van leven, dood en liefde dat ik hier graag deel.

‘That Love is all there is,
Is all we know of Love .…’ – Emily Dickinson

It wasn’t you, it wasn’t me,
Up there, two thousand feet above
The New York street. We’re safe, and free,
A little while, to live and love,

Imagining what might have been –
The phone-call from the blazing tower,
A last farewell on the machine,
While someone sleeps another hour,

Or worse, perhaps, to say goodbye
And listen to each other’s pain,
Send helpless love across the sky,
Knowing we’ll never meet again,

Or jump together, hand in hand,
To certain death. Spared all of this
For now, how well I understand
That love is all, is all there is.

---

foto via Google Images