Hoe groot kan contrast zijn? Vorige week – Blue Monday nota bene – zat ik hier letterlijk en figuurlijk te bibberen van kou en ellende en vandaag dronk ik koffie buiten op het terras, en plein soleil, als in de Provence.

De warmste 25ste januari ooit, zegt Frank de weerman, en ik geloof hem. De thermometer in de auto gaf 15,5 ° aan en je hebt die wetenschap niet eens nodig om het te voelen.

Het begon vanmorgen al toen ik terugkwam van de naar-school-rit met zoon vijf. Ik sloeg een zijweg in en nam er enkele foto’s van de wassende zon en de mist die over de velden hing. Dan snel wat boodschappen gedaan, de stofzuiger onder de arm genomen en mijn artrose-vriendelijk dweilsysteem bovengehaald. Wat rozengeur in een emmer en de sporen van het weekend waren in geen tijd weggeveegd.

Niet zo mijn lente/zomergevoel. Dat bleef gelukkig hangen dankzij een onverwachte, maar gezellige lunch in quasi-vakantiesfeer. Met aardbeien, servetjes en heel goed gezelschap toe.

Terug thuis trok ik mijn zevenmijlslaarzen aan voor een wandeling naar het dorp en terug. Verkwikkend is hier een understatement.

En zonet was er koffie op ons terras. Met een koekje en een boekje. De Ariadne at Home, deze keer. De pastels op de foto’s zorgen voor instant lentekriebels.

En lentekriebels, dat zijn ook verfkriebels. Er moet hier nog zovéél geverfd of herverfd worden. En getimmerd. Een sierlijk hoofdeinde in sloophout bijvoorbeeld. 495 euro volgens het boekje, maar de echtgenoot kan dat véél beter en voor véél minder. Vanavond toon ik hem de foto…