Als we de boekjes en reclameblaadjes mogen geloven, zijn de eerste lentedagen echte triggers. Niet zozeer om met je stapschoenen in de aanslag naar buiten te gaan voor een gratis bombardement vitamine D, maar om je de juiste poetswapens aan te schaffen en ze op scherp te stellen voor een lenteschoonmaak binnen en buiten. Zodat je huis en tuin er stante pede spic en span en op hun paasbest uitzien voor als de klokken overvliegen.

Nu word ik, het aanstekelijk enthousiasme van opruimgoeroe Marie Kondo en haar adepten (o.a. kleineatlasvandewerkelijkheid) ten spijt, niet echt blij van zo’n opruimvooruitzicht. Grondig opruimen, grote kuis houden, sorteren, naar de glasbollen of het containerpark  rijden, … ik krijg er echt geen “spark of joy” van. Al zal ik niet ontkennen dat ik het achteraf niet fijn vind als ik een opgeruimde kast of lade opentrek zonder dat het ene ding  eruit valt of iets anders klem raakt. Maar of de uitverkoren, achtergebleven kleren zich echt gelukkiger voelen met wat meer adem- en hangruimte, dat lijk ik niet op te merken. Waarschijnlijk omdat ik niet genoeg ‘verbind’ met objecten. Ik hecht me niet zo aan kleren, juwelen of auto’s.

Want “lovingly connecting with belongings that spark joy”, dat is de clue volgens de Japanse opruimdeskundige. De dingen waar je niet gelukkig van wordt of die niet echt noodzakelijk zijn voor een huishouden op wieltjes, kieper je gewoon de deur uit. Dan vrees ik dat er in dit huis nogal wat gaat vliegen. En dan ben ik misschien wel happy en tevree, maar de echtgenoot en de zonen niet. Want zij houden van muziek en van voetbalschoenen en vislijnen en activity speelgoed en games en tools. En ik van woonboeken en bloemen. Het Kondo-plan is hier ten huize Anna, echtgenoot en zonen bijgevolg gedoemd te mislukken. Maar misschien woont Marie Kondo wel alleen. Misschien hoeft ze helemaal geen rekening te houden met huisgenoten die van andere dingen blij worden.

Dat gezegd zijnde … Vandaag wordt er in onze straat papier opgehaald. En dus dook ik gisteren  zowaar de garage in, op zoek naar enkele lege kartonnen dozen om … op te ruimen. En weg te gooien. Veel weg te gooien. Post-burn-out-gewijs.

Ik heb de voorbije dertig jaar namelijk nogal wat handboeken, opdrachten en lesvoorbereidingen bij mekaar gespaard. Gekocht en geschreven. En wetende dat de kans dat ik naar dezelfde school terugkeer zo goed als onbestaande is en dat ik het liefst met vers of grondig herkauwd materiaal aan de slag ga, heeft het geen enkele zin al dat papier nog langer stof te laten rapen. Of plaats in huis te laten opeisen. Omdat die dingen me momenteel niet meer blij maken. En zo komt er ruimte vrij om tafellinnen en geurkaarsen en woonboekjes te stallen. Want daar word ik wel blij van. En als ik met mijn opruimwoede dan ook nog eens de echtgenoot verblijd, dan is dat mooi meegenomen. Zijn we gewoon dubbel-blij.

En als zou blijken dat ik na deze loopbaanonderbreking toch nog een nieuwe onderwijsarena binnenstap, dan begin ik gewoon opnieuw. Van nul. Op een onbeschreven blad. Op een maagdelijk scherm. Met een schone lei. Tabula rasa dus.