Het was koud. Veel te koud. Het vuur van Pinksteren hield zich schuil achter pakken wolken. En toch was het een warm weekend. Niks spectaculairs. Gewoon rustig voortkabbelend, zoals ik het graag heb. Met de rimpelingen van doordeweekse dagen. En even snel voorbij. Sinds ik thuis ben, lijkt de tijd nog meer haast te hebben. Zit de dag gevouwen tussen optrekgordijnen. Open en dicht.

Het weekend begon met drukte op vrijdagavond. File naar het oosten. En wij daar middenin, op weg naar een laat paasfeest met de schoonfamilie. Niet evident om een datum te prikken met zoveel verschillende agenda’s. Maar we zijn er en het wel en wee van de voorbije drie maanden wordt uitgewisseld. Met een natje en een uitgebreid droogje. Gezellig, dat wel, maar druk. De extra decibels snoepen gretig van mijn energie en op weg naar huis blijven mijn oren toeteren. We droppen zoon vijf nog op een verjaardagsfeestje en landen veel te laat in bed.

Zaterdag. Te vroeg op omdat zoon vijf het koud heeft in de tent na het feestje en ik gezegd had dat hij maar moest bellen als hij gehaald wilde worden. Hij neemt me op mijn woord en wacht tot klokslag 7 u. Dacht dat mama dan wel wakker zou zijn. Wat ook het geval is. Ritje van 15 km heen, 15 weer. Even later komt de kastenman en die heit prompt een reclamebord in onze voortuin. Ik rij om tapas voor een avondje Songfestival met de echtgenoot en zoon vijf. Een jaarlijks terugkerend ritueel voor wie thuis blijft. De andere zonen zijn uit eten, op mannenweekend of naar vrienden in het buitenland. Zo vliegen kinderen uit. Maar niet zoon vier. Hij zorgt zoals gewoonlijk voor hoogst persoonlijk pianogetokkel op de achtergrond.

Zondag. Internationale familiedag zegt Libelle op Facebook. Ik maak er gezinsdag van. Klinkt beter. Warmer en minder beladen. Ik denk aan een quote van Hannah Arendt “How the rift between being and appearing rips us asunder.” Een inside joke, maar het is geen grap. We ontbijten met krakende pistolets en koffiekoeken. Op mijn smartphone verschijnt een dagvers gedicht van Geert de Kockere en ik onthou een mooie versregel: “een mens druppelt het leven in“. Duik nadien de tuin in om rabarber te oogsten. Zodat het huis zich kan vullen met de geur van verse confituur. Die zich vervolgens mengt met bakgeur van cake met framboos en appel. Een zoete zonde voor bij de girotijdrit deze namiddag. De graspollen plagen er op los. Met niesbuien en tranende ogen als gevolg. Ook dat is meimaand. Zoon drie haalt zijn kapperskwaliteiten boven en knipt het haar van zoon vijf aan de keukentafel. De haartjes vliegen en landen overal. ’s Namiddags hangt er voetbalkoorts in huis. Zoon twee is bloednerveus voor de match tussen Brugge en Anderlecht. Als Brugge wint, gaat het dak eraf. En rond de klok van vier gebeurt dat ook. Figuurlijk gelukkig. Ik loop heen en weer tussen living en wasplaats om de was van de kotstudenten aan de kant te krijgen. En dan is het tijd om aan het avondeten te beginnen. Een dag zonder vlees vandaag, want er komt een veggie op bezoek. Ik kies voor een slaatje fetakaas vooraf en kabeljauw met spinaziepuree als hoofdgerecht. Als dessert eten we een kleurige fruitsalade.

Maandagochtend en het huis slaapt. Vandaag moet er niemand vroeg op en dus ontbijten we wat later. Als ik het kippenhok opendoe, merk ik dat er maar één kip de nieuwe dag instapt. De andere zit ineengedoken in een hoekje buiten en probeert recht te krabbelen, maar dat lukt niet. Er is duidelijk iets mis. Als ze toch staat, hangt haar achterste tot op de grond. Tussen haar poten die te ver uit mekaar staan. Niet goed dus. Moeten we in de gaten houden. Na de middag maken we een lange wandeling met zoon vier in de rolstoel. 100 minuten stappen, bovenop een plateau in Dijleland. Verfrissend, vermoeiend, slopend. Voeten en benen sputteren en willen de rest van de dag niet hoger dan eerste versnelling. Dan maar wat nieuwe blogposts lezen van bloggers die ik volg, avondeten op tafel brengen en zoon vier een bad geven.

En dan wordt het avond. De avond van de derde dag. De vierde en laatste avond van het Pinksterweekend. En ik weet dat het goed was zo.