“Soms komt de vraag midscheeps, in een dobberende dag, als een vuurpijl uit de toekomst: hoe heb ik het gedaan?”

Bernard Dewulf

Dewulf, columnist met een scherpe pen en meestal de zekerheid zelve, vindt zichzelf een watje. Omdat hij geraakt is door wat Katrin Kerkhofs, alias mevrouw Dries Mertens, in de krant vertelde. Over haar programma Duivelse vrouwen (recent te zien op Vijf) waarvan ze vond dat ze dat aan haar vader (hij stierf op Kerstavond 2004 aan een hartaanval) verschuldigd was. Omdat ze denkt dat hij trots zou zijn, mocht hij haar en haar man nu bezig kunnen zien. Die gedachte maakt van Dewulf “een watje van het sentiment”, zoals hij zelf zegt.

En dan draait hij de gedachte om. Vraagt hij zich af of zijn kinderen na zijn dood trots zullen zijn op hem. Of hij hun bestaan voldoende verantwoord heeft. Hen voldoende geleid en ook weer gelost heeft. Dingen voor en met hen heeft opgelost. Of de uiteindelijke rekening positief zal zijn. Hij hoopt van wel, maar ’s nachts, als het huis slaapt, besluipt hem de twijfel. Dan vraagt hij zich af, achter “het glas dat verzamelt en verweekt: wat zullen ze straks over ons zeggen, wanneer wij sprakeloos zullen toezien, van ergens?”

Ben je een watje als je jezelf die vragen stelt? Of gewoon een ouder die zijn best wil doen om zijn kroost gelukkig en gezond groot te brengen? Die van opvoeden een missie maakt en daar veel tijd en energie in stopt en hoopt dat de kroost dat weet te appreciëren. Een ouder die ook niet alles zeker weet en misschien fouten maakt onderweg. Die dat kan toegeven, zich kwetsbaar toont en toch niet opgeeft. Ook al raakt hij vroeg of laat teleurgesteld of gekwetst. Een ouder die er altijd was en is en blijft zijn, maar zich aan het einde van de dag durft af te vragen of het wel goed was. Of het goed genoeg was.

Watjes lijken me diegenen die zich die vragen niet stellen. Die zelfzeker, met veel wind en lawaai, voorbijlopen. Die vooral gezien willen worden. Of die als struisvogels hun kop in het zand steken. Die denken: “Wat ik niet zie of hoor, is er niet en ik doe lekker mijn zin, want dat is mijn recht.” Alsof je als ouder stakingsrecht hebt. Alsof je het opvoedwerk plots kan neerleggen als het lastig wordt en de zwarte piet kan doorschuiven naar iemand anders. Naar de kroost zelf bijvoorbeeld. Of die dan aan het eind een positieve balans opmaakt, is nog maar de vraag.

Maar ik wil dit logje positief afronden. Met goed karma. Zoals in het elfje:

sowing

the seeds

of good karma

among the people you

love

(Anna, 20 mei 2016)