Grasduinend in mijn Smartphone fotocollectie stuitte ik op enkele van mijn stokpaardjes. Een groot aantal wandelfoto’s bijvoorbeeld. Van bossen en beken, bloemen en velden, zonsopgangen en blauwe luchten. Of Frankrijk- en zeefoto’s. Echtgenoot- en zonenfoto’s. Af en toe een schaduwselfie of een zoete lekkernij. En … tafels, veel (meestal) gedekte tafels.
In mijn hoofd ontspon zich een rekenvraagstuk. Hoe vaak zou ik in dit getrouwde leven een tafel gedekt hebben? (En weer afgeruimd? Maar dat laat ik hier even buiten beschouwing. 🙂 )
Gegeven 1 – het feit dat ik een zeer klassiek mama- en vrouwtype ben dat vindt dat er in alle omstandigheden drie (of vier, met de namiddagkoffie erbij ) keer per dag – liefst klokvast – samen én aan de eettafel moet gegeten worden …
Gegeven 2 – het feit dat we zelden uit eten gaan en ik ook op reis in de potten roer …
Gegeven 3 – het feit dat ik vind dat ik voor die tafeldekklus verantwoordelijk ben …
Gegeven 4 – het feit dat we bijna 30 jaar getrouwd zijn en een jaar 365 dagen telt …
, kom ik tot de hallucinante oplossing van 33750. Daar zit natuurlijk een kleine foutenmarge op. Zowel naar boven als naar onder. Want schrikkeldagen heb ik niet meegeteld. Ook niet de weken dat ik in het ziekenhuis lag voor bevallingen en andere perikelen. De keren dat ik op een ander de tafel hielp dekken, laat ik gemakkelijkheidshalve evenzeer buiten beschouwing. Net als de 30 X 52 = 1560 zondagnamiddagen met koffie en gebak.
33750 keer dus. Met wat speling. Dat is veel, bedenk ik me, maar was nooit een probleem. Want ik doe dat graag, koken en tafels dekken en zorgen voor mijn gasten. (Het afruimen iets minder, maar daar ging het nu niet over. 🙂 )
Tot zoon één op kot ging, was het tellen en het tafel dekken hier simpel. Met zeven aan de tafel. Behalve als er iemand op zeeklassen was of gaan skiën met CM. Daarna begon het aantal tafelzitters te fluctueren. Soms zakkend naar amper twee, om dan weer te stijgen naar tien, met af en toe een uitschieter tot boven de twintig.
Dat het nest langzaam leegloopt, merk ik onder meer aan het tafel dekken. Onze basisopstelling is nu drie. Vier eigenlijk, maar zoon vier zit niet graag … Een snelle sms van een nestverlater of een geliefde kan daar plotsklaps verandering in brengen. De laatste weken gebeurt dat weer vaker en dat heeft zo zijn redenen. Dan is het hier de zoete inval. Maar dat hebben we graag. Heel graag. Want hoe meer tafelzitters, hoe meer vreugd en hoe minder leeg het nest. En meestal heb ik toch voldoende in huis. Slechts af en toe stelt zich na zo’n last-minute call een klein logistiek probleem.
En dan zou zo’n Grimmiaans tafeltje dek je best handig zijn. Liefst zonder ezel – ik hou niet van dieren en al zeker niet in huis -, maar met een spreuk, een vingerknip en een hocus pocus pats naar … een tafel vol lekkers. Een meergangenmenu dat rekening houdt met ieders smaak. Met vegetariërs en anderen, pasta-lovers en patatteneters, soepslurpers en broodheren, fervente fruiteters en zoetekauwen. Zodat ieder zijn gading vindt en snel weer aanschuift voor een volgend tafeltje dek je. 🙂
annasblogeenjaarertussenuit.com 
De kern van een warm nest… alle voorwaarden zie en proef ik in dit logje. Zo gezellig.
LikeGeliked door 1 persoon
O dankjewel. Ik zit niet graag op een leeg nest, denk ik. 🤔
LikeGeliked door 1 persoon
Dat lijkt me normaal. Ik heb dat bij mijn ouders gezien. Ze hadden het moeilijk toen de laatste zoon huwde. Van zoveel leven in huis naar een grote leegte…. Mijn situatie en met 1 kind was totaal anders, maar na mijn scheiding heb ik verschrikkelijk afgezien omdat ik mijn kind niet meer elke dag kon zien. Dat was mijn grootste verdriet, naast de rest natuurlijk. Tranen met tuiten heb ik geweend… Gelukkig oud zeer ondertussen.
Morgen komt mijn dochter met haar vriend. Samen eten, wandelen en praten. Ik verheug me nu al.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn voor jou. Geniet er maar van.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een liefde. Heerlijke dingen staan er bij jullie op tafel! Logisch dat dat laten-gaan van het kroost je raakt. Veel liefs!
LikeGeliked door 1 persoon
😊
LikeGeliked door 1 persoon
Ik deed het zolang de kinderen thuis waren en ja, ook bij ons werd er samen gegeten.
Het lege nest? Luc zet de tafel voor twee. Het is het zelfde niet meer. Maar het maakt de gelegenheden dat er langsgekomen wordt des te aangenamer.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is zo. En met zijn tweetjes vind ik ook wel leuk.
LikeLike
Dat ziet er allemaal lekker en gezellig uit Anna, in je eentje eten is niet leuk hoor.
LikeGeliked door 1 persoon
Nee dat klopt. Dus zo lang het kan …
LikeLike
wat een heerlijke blog !
geweldig, hele mooie spiegel voor een jonge huismoeder zoals ik !
dankjewel !
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat je er iets aan hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik proef uren gezelligheid in dit stukje!
LikeGeliked door 1 persoon
😊
LikeLike
Als dat eens zou kunnen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Hoeveel sets borden zijn er versleten in al die tijd? 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Durf ik niet te zeggen. Maar ik laat heel veel vallen. Van het trouwservies heb ik niets meer en we zijn al vaker naar Ikea gereden …
LikeGeliked door 1 persoon
Het zou ook een wonder heten als het trouwservies 33k afwas- en verplaatsbeurten had overleefd 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Niet dus. 😊
LikeLike
Waw, impressionant!
Als uw nest leeg is, willen wij wel een keer komen eten, hoor, aan zo´n schoon gedekte tafel 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Laat maar weten als je in onze buurt bent. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Amai, wat een getal als je het zo bij elkaar optelt! Bij ons thuis werd er vroeger ook heel erg opgestaan dat we samen aten én aan tafel. Heb ik eigenlijk altijd gezellig gevonden: wat bijpraten, rustig eten… Wat niet wegneemt dat mijn broer en ik er tijdens de blok ook al wel eens van genoten om met ons tweetjes voor tv te eten wanneer mijn ouders er niet waren 😉
LikeGeliked door 1 persoon
😊
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een héérlijk verhaal, zo mooi be- en geschreven. I love it!
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn dat je mijn schrijfsel leuk vindt. ☺
LikeLike