Burn-out. Hot topic in de media. Het lijkt wel alsof ik het onderwerp plots overal zie aanspoelen sinds ik zelf kopje onder ging in oktober 2014. Voordien was het een ver-van-mijn-bed show, meer niet.

Ik kan het nu beamen: het is een vies ding, een akelig beestje, een parasiet die je lichaam binnendringt en er heel moeilijk weer uit te krijgen is. En achteraf bekeken, doet het ding jaren stilletjes zijn werk. Het begint met gespannen spieren, schouderpijn, nekpijn, rugpijn, een ontsteking hier en daar, slecht slapen en een gevoel van vermoeidheid. Een vakantie, een korte rustpauze denk je en ik kan er weer tegen aan. Maar stilaan brengt die korte pauze je niet meer tot rust, is de vakantie niet meer voldoende om je weer zin en energie te geven om opnieuw aan de slag te gaan. Je bloeddruk stijgt, je hartslag verhoogt, je krijgt het Spaans benauwd als je eraan denkt dat je weer naar een drukke vergadering moet of voor een rood licht moet wachten. ’s Avonds, in de zetel voor tv gaat je hart als een razende tekeer. “U maakt te veel adrenaline aan, mevrouw.” zei de dokter in Gasthuisberg. “Daarom komt u nooit tot rust.” Euhm, adrenaline, is dat geen stresshormoon? Moet er dan geen belletje gaan rinkelen? Dat was vijf jaar geleden.

En dan… Je zicht wordt troebel. Letters dansen op papier, ondertitels op tv verwateren. Op je netvlies toch. Plots heb je een bril nodig, terwijl je de voorbije jaren haarscherp zag, ondanks de leeftijd. En achter het stuur in de auto doen vaak onnozele gedachten je ogen vol schieten waardoor je nog minder goed ziet. Je tot dan toe bijna feilloze geheugen laat je plots in de steek. Je probeert dingen te vermijden, maakt omwegen om bepaalde mensen niet te zien en dan besef je wel dat je niet goed bezig bent, maar je moet door. Je haalt bij de apotheek druppeltjes om te kalmeren.

Tot je lichaam volledig blokkeert en je alleen maar wil zitten, liggen, zuchten en huilen en tussen het snikken door je verhaal doen. Zo ongeveer – ik vergeet uiteraard nog een aantal symptomen – is het bij mij gegaan, tot ik op een morgen gewoon niet meer naar school wilde.

De dokter zei “een ernstige burn-out”. Ik bleef thuis en deed de eerste drie maanden zo goed als niets. Ok, eten klaarmaken voor mijn gezin, boodschappen doen en wat opruimen, maar meer niet. Lezen ging niet meer. De lichten moesten uit en het geluid van de televisie leek plots zoveel sterker dan voorheen. Ik maakte een afspraak bij het Stresslabo in ons dorp. Het voor mij ondenkbare – psychotherapie – was een feit.

Tien maanden later gaat het gelukkig heel wat beter, maar ik ben er nog niet. En ik ben heel zeker niet alleen…

• Vandaag in de krant : “één op vier federale ambtenaren zat thuis met stressklachten.” Een gebrek aan autonomie wordt met de vinger gewezen. Nagel op de kop.
• In diezelfde krant : Goedele Devroy, wetstraatvechter en zorgmoeder – “Een gehandicapt kind is een veel groter taboe dan een burn-out.” Als zorgmoeder kijk ik vol nieuwsgierigheid uit naar het interview dat morgen in De Standaard verschijnt.
• Interessant voor wie wil lezen hoe anderen met hun burn-out omgingen: Hoera!Ik heb een burn-out! van Freddy Withagels en de blog Alweer een opgebrand geval. Leven door een burn-out van Maarten De Gendt (website).