Een zaterdagochtend anno 2014. Begin van de herfstvakantie. Ik zit aan de ontbijttafel en begin te huilen. Ik zeg dat het niet meer gaat. De echtgenoot is bezorgd en informeert bij de dokter. Dinsdag mag ik langsgaan. Omdat ik voel dat ik niets gezegd krijg, schrijf ik snel alles op: wat er de voorbije jaren op school gebeurd is, waarom die dingen me hebben aangegrepen, waarom ik het gevoel heb dat ik daar niet meer kan functioneren, wat er fout zit met mijn lichaam en geest. Ik eindig met een vraag aan mezelf : wat is dit? een depressie, gewoon oververmoeid, CVS, een burn-out misschien?  Tegen mijn gewoonte in, kruip ik weer in bed.

Dinsdagochtend bij de dokter. Ik begin opnieuw te huilen en schuif het papier naar hem toe. Hij leest en knikt en vraagt af en toe iets. Nee, ik ben niet depressief, en nee, niet gewoon oververmoeid, zeker geen CVS. Dit is ernstig, want het sleept al acht jaar aan.  Burn-out dus. Hij zalft, kalmeert, geeft goede raad, zegt dat het niet mijn fout is, dat het meestal de harde werkers zijn die een burn-out krijgen. Dat het lang zal duren, zegt hij, misschien zelfs het hele schooljaar. Hij vraagt of ik het Stresslabo ken. Niet dus. Hij schrijft het telefoonnummer op een briefje, vult mijn afwezigheidspapieren in en ik betaal. De blikken uit de wachtkamer zeggen iets over de duur van mijn bezoek.

De herfstvakantie verloopt in mineur. Ik ben huilerig en heel moe en geen gezelschap, vermoed ik. Via mail verwittig ik de directie en enkele collega’s met wie ik het goed kan vinden. Ik leg kort uit wat er gebeurd is.

De zaterdag voor de school weer begint, doe ik de officiële documenten op de bus. Eén brief voor de school, één voor de controlegeneesheer van Mensura. Als de post doet wat ze belooft, komen de brieven dinsdagmorgen aan.

Dinsdagnamiddag 14.50u. De bel gaat en een vreemde dokter met bril stuift de hal in. De man heeft weinig tijd.

“Wel, madammeke, gaat het ni meer?”

Mijn lip begint te trillen en het snikken begint weer. Ik schuif de brief die ik voor de huisarts had geschreven naar hem toe. Hij scant ongelooflijk snel, draait het blad om en geeft het terug.

“Neemt ge anti-depressiva?”

Slik. Ik zeg van niet. Ik ben niet depressief, zegt de dokter.

“Die kunnen anders wel helpen, hoor. Ge gaat u sneller beter voelen.” Ik knik.

“En wilt uw directie u buiten of zijn het uw collega’s?”

Opnieuw slik. Dat heb ik niet gezegd. Zo staat het niet op mijn papier. Zo heb ik het nog nooit bekeken, maar nu u het vraagt… ik denk het niet, ik weet het niet, ik hoop het niet.

“Goed, ik zal opschrijven dat het voor mij ok is dat ge tot Kerstmis thuisblijft. Als ge hier wilt tekenen …”

Het is nog geen 15.00u als ik de deur achter hem sluit.

Is dit de manier waarop Onderwijs burn-out aanpakt? Ik schud vol ongeloof het hoofd.

De huisdokter heeft mijn ziekteverlof twee keer verlengd, tot aan de zomervakantie 2015. In de acht maanden dat ik ziek thuis zat, is er geen tweede controlemoment geweest, geen gesprek over hoe het nu verder moet. Re-integratie initiatieven vanuit directie of Ministerie? Bestaan die dan? Ik weet het niet. Hier was het gewoon windstil. Dat weet ik zeker.