… na enkele millennia van denken en dichten nog iets zinnigs vertellen?

Ja, natuurlijk. Op http://www.brainpickings.org schreef mijn favoriete recensente een stukje over In Praise of Love, een werk van de Franse filosoof Alain Badiou. Zonder hier de filosoof te willen uithangen die ik helemaal niet ben, gooi ik met de azuurblauwe hemel van vorig weekend als achtergrond toch enkele denkballonnetjes op.

“Love is … a delicate process of refining truths the lovers can tell each other.”

Liefde als een queeste naar waarheid dus. Waarheden die met het tikken van de tijd gefinetuned worden. Liefde als triomf ook over de horden die tijd, ruimte en wereld voor ons uitzetten. Want, zegt Badiou, ze is onze grootste hoop om de kloof tussen ‘zelf’ en ‘ander’ te dichten omdat je de wereld niet langer door één, maar door twee brillen bekijkt. Zo is ze een tegengif voor de heerschappij van het ‘zelf’.

Als we spreken over liefde, zegt Badiou verder nog, verheerlijken we vaak de ontmoeting an sich, de extase van het begin, het avontuur dat lonkt. Het toevallige moment wordt gefetisjeerd, terwijl liefde een blijvende keuze is, een gekozen worden ook. Het is een constructie die overeind blijft als ze tijd en ruimte krijgt om te groeien. Als ze niet met één of twee, maar met vier handen wordt vast-gehouden. Om van kans keuze te worden en dat ook te blijven.