Het was niet alleen voor Studio 100 een inspirerende en revelerende 10-daagse. Ook hier vielen enkele verrassingen uit de zeldzaam zachte novemberlucht. Zoon één heeft nieuwe plannen, zoon twee mocht eindelijk zijn intrek nemen op zijn nieuwe kot, ik won een draagbare dvd-speler met een plaatselijk schrijfwedstrijdje en … de nieuwe droogkast doet het voorlopig prima.

Het weer, ongewoon zacht voor de tijd van het jaar, lokte ons naar buiten voor enkele wandelingen vol botanische surprises. Onze alleroudste Bourbonroos – een geurige Souvenir de la Malmaison – is van plan uitzonderlijk lang door te bloeien en de bloemen van de Viburnum Bodnantense staan nu al te pronken op hun naakte takken. De magnolia bij de buren lijkt zelfs lentezwanger.

Ondanks knipperlicht van enkele stressoren – file én te veel volk én geen parkeerplaats binnen de 10-minuten-wandelperimeter – zijn we toch naar Antwerpen afgezakt om even rond te struinen op de Boekenbeurs. We grossieren namelijk graag in boeken, maar met mijn huidige status als loopbaanonderbreker is het budget niet zo hoog als de zee diep is. Eén boekenzak moet volstaan. Bovendien zijn er nog tientallen wachtenden op onze e-reader. Toch geraakte onze boekenzak (1 euro tenzij je de Boekenquiz mag spelen of voor minstens 30 euro koopt aan één stand) zonder problemen in een mum van tijd gevuld: zes nieuwe strips voor de echtgenoot en de zonen die ze willen lezen, twee kunstige jaaragenda’s – een Toon Hermans en een Van Gogh – I am Pilgrim (912 blz en dan staat er nog “to be continued”!) voor mezelf en de nieuwste van Kate Morton voor beide oudjes. Lettervoer voor de winterse avonden die zich voorlopig nog even schuilhouden. En het was daar, bij een impressionante stand van MegaNora alias Nora Roberts, dat de blogmuze de inspiratie voor dit stukje in mijn oor blies.

Mega- is hier niks te overdreven. Giga- klinkt zelfs beter, want elke minuut gaan wereldwijd 27 boeken van MegaNora over een feitelijke of digitale toonbank. Hoe doet ze het, heb ik me al vaak afgevraagd. In Maryland USA heeft een dag toch ook maar 24 uur? Meer dan 200 romans heeft deze oma op haar gigantische conto, meestal turven van 400 blz en meer. De laatste jaren verschijnen er maar een vijftal per jaar, maar in haar meest productieve periode waren er dat 10.  Haar uitgeverij dwong haar toen meerdere pseudoniemen te gebruiken omdat geen kat zou geloven dat al die lettersoep uit haar pen kwam.

Ik heb het eens uitgeteld: 10 boeken per jaar, dat is 1 boek per 36 dagen als we vijf à zes vakantiedagen in rekening brengen. Lijkt me niet overdreven als je zo hard werkt. Moet kunnen, vind ik. Laten we gemakkelijkheidshalve aannemen dat elke turf 400 blz telt. Dat wil zeggen dat er ongeveer 11 bladzijden per dag uit de pen moeten vloeien. Stel dat ze 8 uur effectief schrijft (plaspauzes, kattenwasjes, even bellen met de kleinkindjes, een ommetje maken met de hond, een hapje eten, boodschappen doen, sms’je naar de uitgever, enz. buiten beschouwing gelaten, zondagen en Thanksgiving inbegrepen), dan betekent dat een netto-productie van 1,4 blz per uur – afgewerkt product, research, plannen, uitschrijven, spellingcontrole en al de rest inbegrepen. Wauw. WAUW! Niet te geloven zelfs. Respect! Ik dacht dat mijn schrijftempo hoog lag, maar MegaNora slaat alle records.

Meer dan 400 miljoen boeken heeft deze dame al aan de man of beter, vrouw gebracht. Haar publiek bestaat vooral uit vrouwen en daar zal het genre wel voor iets tussen zitten. Stel – we blijven schappelijk en bescheiden. Wij zijn tenslotte geen geldwolven. Wij verdienen geen geld als water. – dat ze 1,5 euro krijgt per boek, dan wil dat zeggen dat ze dankzij haar megapen al zo’n 600 miljoen euro verdiend heeft. Niet slecht. Die vrouw moet gigarijk zijn. “Zoo rijk als ’t water van de zee” zou Bredero gezegd hebben.

Dergelijke duizelingwekkende cijfers wekken natuurlijk eerst verwondering, nadien argwaan, afgunst en jaloezie. Ze zijn koren op de molen van de non-believers. Die roepen al lang: “Hier is iets niet pluis.” Hier wordt misschien vals spel gespeeld. Hier moeten dus wel ghostwriters in het spel zijn, al beweert MegaNora natuurlijk van niet. Ze schrijft altijd, zegt ze, zelfs op de trein of als ze met vakantie is. Nog een groter “Wauw!”.

Met de romans die ik als mini-Noraholic tot voor kort gelezen had (ongeveer 1/8 van haar totale productie schat ik) in mijn achterhoofd, klonk haar verdediging nog aanvaardbaar. Ok, de onderwerpen wilden nogal eens uiteenlopen (van tuincentra, over oenologie naar gevaarlijke katachtigen en wedding-planners en bruidstaarten… – deze vrouw heeft een ongelooflijk brede interesse en kent van al die disciplines het jargon – ), maar de vertellers klonken toch altijd min of meer gelijkluidend. Konden dus uit dezelfde pen gekropen zijn zonder verdacht te zijn. Maar de jongste tijd ging ook mijn geloof in MegaNora aan het wankelen.  Misschien door oververzadiging, wie zal het zeggen, maar de laatste boeken konden me plots veel minder boeien. Weg was het pageturning tempo, weg de flitsende dialogen, saaiere personages, de spanningsboog ondermaats, totaal andere schrijfstijl. En daardoor is ze nu dus ook in mijn ogen megaverdacht. Misschien betaalt ze wel maxi-tonnen zwijggeld aan haar ghostwriters.

En ik droom dan … zo’n ghostwriter zou ik ook wel eens willen zijn. Al was het maar van één mini-romannetje. Ik hoef er niet zo rijk van te worden als de zee diep is. Met de diepte van het aanrollende water op het strand ben ik al megatevreden.