De rust en euforie van september zijn weg. Weggespoeld. Meegesleurd met het wegebbende water. Er is niet veel deining nodig om het schip te laten wiebelen. Een enge droom, een wiebelwoord, een happy-end op tv, ze zijn voldoende om het evenwicht te doen wankelen.

Ik ben er dus nog niet. Het burn-out beestje waart hier nog altijd ergens rond. Landt dan onverwacht en prikt. Prikt nog een keer. En nog eens. Tot het pijn doet.

De oude symptomen rollen weer aan. Blijven achter en draaien cirkels in het zand. Gelukkig minder diep, minder vaak dan toen. Hartkloppingen, maagkrampen, pijnlijke schouders, enkele rusteloze nachten, tranen die prikken en op barsten staan. Ik herken ze wel. Ik probeer ze toe te laten. Omdat het kan. Niet omdat ik het wil, want leuk is anders.

Ik trek naar buiten of doe de oefeningen van de therapie. Ze helpen, maar niet altijd. Ik adem in en uit, in en uit,  tot het wiebelen stilt. Ik span, ontspan, span, ontspan, tot de pijn wegebt.

Ik wil geen cirkels meer draaien op het strand.