Vanmorgen had ik een déjà vu.

De zon scheen en omdat Sabine later vandaag regen voorspelde, trok ik vroeg naar buiten voor een mind-volle wandeling naar het dorp. De aan de Opaalkust verzwikte voet deed voor één keer geen pijn en daar moest ik van profiteren. Bovendien had ik de tijd. En er moesten boodschappen gedaan worden.

Het weer was weer uitzonderlijk zacht vanmorgen. De jas was dus eigenlijk overbodig, maar je kan toch moeilijk alleen in je jurk de straat op …

En daar, op de terugweg, zoefde plots een brok energie en positivisme op een koersfiets me voorbij. Sven Nijs himself, op trainingstocht door ons dorp. Strak in het Crelanpak, focus op de weg, blozende wangen. Ik moest erom glimlachen. Had ik die maar wat meer. Niet de blozende wangen, nee, die kracht van een positivo. De gedachte bracht me moeiteloos bij De kracht van positief denken, een boek uit 1952, van een zekere Norman Peale.

Ergens in 1980. Ik zit opnieuw in het zesde middelbaar. Samen met 24 andere meisjes. We luisteren in stilte, giechelen achter onze handen en hebben zo onze tienerbedenkingen.

Onze klasvader – zo noemt de man zichzelf – staat vooraan met zijn korte armen te zwaaien, een klein, maar o zo energiek en zelfverzekerd mannetje. Hij houdt de boeken van dominee Norman Peale boven zijn hoofd.

Enkele vriendinnen hebben net een opstoot van faalangst gehad en daar kan de man niet tegen. Hij vindt het dan zijn klasvaderlijke plicht daar wat aan te doen. En dus zwaait hij met de boeken van Peale. Roept hij dat je altijd positief moet denken in het leven. Dat je daaruit kracht haalt. Om te werken aan geluk en gezondheid, om succes te hebben. Hij geeft de boeken mee aan mejuffrouw X en Y – zo sprak de klasvader ons aan – en vraagt hen ze aandachtig te lezen. Hij geeft ons bovendien allemaal de goede raad om, in geval van zelftwijfel of wiebeling in het leven, dit ene zinnetje dagelijks voor het slapengaan tien keer te herhalen: “Ik voel me elke dag in alle opzichten beter en beter.”

We hebben toen wat afgelachen met die klasvaderlijke raad. Maar zie, de titel van het boek, de naam van de dominee, dat ene zinnetje, ze zitten er 35 jaar later nog altijd. Bij mij en bij de vriendinnen van toen. Op koffiekletsnamiddagen duiken de klasvader en zijn dominee regelmatig weer op. Wie ons dat toen voorspeld had, hadden we vierkant uitgelachen.

Onlangs zag ik de man terug in Gasthuisberg, de rolstoel van zijn vrouw voor zich uit duwend. Hij is inmiddels de 80 voorbij en loopt nog bijna even gezwind als toen. Alleen iets meer voorover gebogen, de kracht van positief denken op zijn rug.