An Olaerts* krijgt van mij een medaille voor moed en zelfopoffering. Zoveel dingen tegen je zin doen, ervoor betaald worden en er ook nog artikels en columns over moeten schrijven. Die vrouw verdient respect.

Deze zomer bijvoorbeeld moest ze voor haar werkgever – onze krant – alle festivalweides afschuimen, terwijl ze die dingen eigenlijk haat. Enkele weken geleden mocht ze wel in het duurste hotel van Londen overnachten, maar de butler die in de prijs was inbegrepen werkte haar danig op de zenuwen. En nu, speciaal voor de Standaard, ging ze op conversatieles , ‘Conversation tea‘ in de Antwerpse The School of Life, met verplicht groene thee.

In haar achterhoofd de prangende vraag “hoe overleef je de eindejaarsblabla?”. Een vrij existentiële vraag bovendien voor wie blabla vooral tijdverlies vindt, en niet houdt van gebakken lucht. En, eerlijk als ze is, keek ze bijgevolg vooral uit naar de beloofde taart met een bodem van speculaas.

Wat ze daar allemaal heeft opgestoken, lees je vandaag in een twee-pagina’s-vullend en hoogst onderhoudend artikel.

Ik onthou vooral een citaat van ene Michael Foley met een truc voor alle blablahaters. De mooie metafoor krijg je er gratis bij. En voor alle duidelijkheid: An bedoelt de blablapraat op die obligate kerstfeestjes en nieuwjaarsrecepties waar je eigenlijk veel liever niet of minstens onzichtbaar was.

“De truc met gesprekken over koetjes en kalfjes is dat je van de koetjes en kalfjes moet genieten. Het zijn auditieve dekentjes, bedoeld om gerust te stellen en te troosten. Dat dit geluid geen betekenis heeft, moet als een bron van vreugde worden gezien.”

*columniste en journaliste bij de Standaard