Piekeren, tobben, malen, kniezen, suffen, prakkiseren, brainstormen in je eentje, inzitten, dubben, mieren – da’s een leuke! – … onze taal heeft wel kaas gegeten van dat domme rondjes lopen in je hoofd. Gevaarlijk, contraproductief ding op de weg naar een burn-out. Zoiets als een olievlek: verraderlijk glad, een spoor, een vlek die uitdijt… Zoiets (met dank aan Dr Phil) als een schommel: je beweegt wel, maar je komt niet vooruit. Rake beelden, maar hoe stop je dat ding?

In de stresstherapie vorig jaar leerde ik de piekerstopoefening. De oefening is even simpel als het principe: als je beseft dat je aan het piekeren bent, kan je ingrijpen. Je begint bijvoorbeeld met twee keer vijf minuten ‘piekeren toegelaten’ per uur, de rest van het uur mag het niet. Daarna één keer vijf minuten en na verloop van tijd merk je dat je zelfs die vijf minuten niet nodig hebt. In het heetst van de strijd – ik wilde absoluut iets doen aan die stomme burn-out – lukte het. Nadien, toen het wat beter ging, durfde ik de oefening al eens vergeten.

Piekeren is aangeleerd gedrag, zeggen psychologen. Je voelt en je denkt in cirkels. Je fantaseert de verkeerde kant op, over wat voorbij is, over wat misschien nog komen zal, over dingen waarover je toch geen controle hebt. Het levert niets op, het werkt verlammend. De kunst is dat niet-lucratief gedrag om te buigen in iets dat wel positief en productief en constructief en … is.

Vrouwen zouden gevoeliger zijn aan het piekerstof dan mannen en er zijn vijf risicogroepen, heb ik me laten vertellen: de doemdenkers of fatalisten, de verwende nesten, de perfectionisten, de lovejunks of pleasers en de moralisten of wereldverbeteraars. Kan iets inzitten. De aard van het beestje zeker?

Soit. Met de krokusvakantie in het vooruitzicht begin ik hier een antipiekerweek. Vanaf vanavond tot na Valentijn of zo. Wie weet heeft de wind op onze wandelingen het piekerstof dan wel voorgoed weggeblazen. Fijne vakantie!