Donderdagochtend 3 maart. Ontbijt fase 2. Met een dampende kop koffie verkeerd naast me en het laatste stukje van de bosvruchtencake die ik gisterenavond bakte.

Ik kan geen Trump meer zien en dus sla ik het hoofdartikel over de Amerikaanse voorverkiezingen in onze krant gewoon over. Voor mijn part mag Hillary Rodham Clinton het aan het einde van de show halen.

Mijn ogen worden meegezogen naar wat anders. Weg van het ‘front’nieuws (- aha, dat is een dubbele!) naar de berichten in de marge. En daar valt ook wel wat te leren. Niet over politiek of ecologie of zo, maar over de kleine dingen. Human interest-gewijs.

Over een blinde jongen uit Oud-Turnhout bijvoorbeeld die ‘een bruinvisje’ doet. Echolocatie moet ik eigenlijk zeggen: de navigatietechniek die bruinvissen gebruiken om zich een weg te zwemmen door troebel water. Om op de boerderij waar hij woont zijn weg te vinden met zijn gocart klikt Rob met zijn tong tegen zijn gehemelte en dan luistert hij naar de weerkaatsing van het geluid tegen de stallen. Doffe, holle, luide echo’s, de knaap weet wat ze betekenen. In zijn hoofd zit zo al een kleine bibliotheek vol geluiden.

En wat dacht je hiervan? Een Brits bedrijf wil, in navolging van bedrijven in delen van China, Indonesië, Zuid-Korea, Taiwan en Japan, een menstruatiebeleid invoeren. Vrouwelijke werknemers de kans en het recht geven om te werken op hun bioritme. Zodat je werk synchroon loopt met je natuurlijke lichaamscyclus. Om zo de productiviteit en creativiteit van vrouwen te boosten. Weg dus met die Buscopan in je handtas. Je mag gewoon even thuisblijven. De baas heeft het gezegd.

En een gebroken hart heet nu ook officieel een hartkwaal. Artsen van het universitair ziekenhuis van Zürich hebben de resultaten van hun studie bij 1750 patiënten gepubliceerd in de European Heart Journal. De kwaal is gelukkig zeldzaam en komt vooral voor bij 65+-vrouwen. Het is een plotse, “tijdelijke verzwakking van de hartspier waarbij het onderste deel van de linker hartkamer als een ballonnetje gaat uitpuilen”. Je krijgt pijn op de borst en ademnood en in het slechtste geval een hartaanval. En nog een primeur: je hart kan ook breken van geluk. Zelfs dan. Gelukkig ben ik nog geen 65+.

inspiratiebron: de Standaard