5 maart 2016. Het is koud en in de ochtend valt er hier en daar wat lichte sneeuw. Maar het is feest vandaag. Feest in de familie van de echtgenoot. In onze familie dus. De eerste van de neven en nichten trouwt met zijn geliefde-sinds-13-jaar en we weten niet goed wat we van zo’n huwelijksdag anno 2016 mogen verwachten. De onze ligt ondertussen al enkele decennia achter ons en ‘times have definitely changed’.

Feestelijk uitgedost rijden we met onze kroost naar een eventkasteel in het oosten. Een rustiek kader voor een mooiste dag. We krijgen een warm welkom van de papa’s en schuiven door naar de bovenzaal voor de huwelijksceremonie. Geen eucharistieviering meer, maar wel een hoogst persoonlijke en intieme gebeurtenis, uitgetekend door een stralend koppel. Ik hou het, zoals zo vaak, weer niet droog.

Want de teksten raken menige gevoelige snaar. Zeker als papa en zus van de bruidegom het jonge koppel hun versie van een tekst van Toon Tellegen voorlezen. Wat die man bij elkaar gedicht en geschreven heeft over de dieren in het bos en andere dingen! Simpele, rake woorden voor de mooie en droeve momenten van het leven. Immer mooi en positief. Altijd zacht.

Zoals dat verhaal over de eekhoorn en de zandkrab. Over de zandkrab die de zon steelt om hem te repareren. En over de maan die de zon onmogelijk kan vervangen. Over de dieren in het bos die de zon missen en het koud krijgen en dan maar ruziën met elkaar. Tot de eekhoorn en de mier besluiten de zon te gaan terughalen. Van tussen het afval bij de zandkrab. Want zijn reparatiepoging is mislukt. Hij kan niets met zo’n dunne, zwakke zon en is ‘m liever kwijt dan rijk.

En dus haalden de eekhoorn en de mier “de zon uit de afvalhoop en zeulden hem mee naar de horizon, wachtten tot het weer ochtend werd en legden hem toen heel voorzichtig neer. Toen liepen zij achteruit.

Even later begon de zon heel langzaam te rijzen en werd het weer licht en warm in het bos.

De mier en de eekhoorn sloegen elkaar op de schouders en overal in het bos werden ruzies bijgelegd, tranen gedroogd en woede en wanhoop vergeten.

Het werd een zachte dag, niet heel warm, maar wel heel mooi.

En de hele middag lagen de mier en de eekhoorn op hun rug aan de oever van de rivier en lieten de zon op hun bleke wangen schijnen.” *

Als we ’s nachts naar huis willen vertrekken, is de auto lichtjes dichtgevroren. Even maar staan we te bibberen in onze te dunne feestkledij.

Want 5 maart 2016 was een zachte dag, niet heel warm, maar wel heel mooi.

 * uit Toon Tellegen, Langzaam, zo snel als zij konden, 2004