Nergens, vermoed ik, hebben schoolgaande jongeren zoveel omkadering als in het BuSo OV1 (Buitengewoon Secundair onderwijs Opleidingsvorm 1). Nergens zijn ouders zo betrokken. Omdat de klemtoon ligt op het welbevinden van je kind. En je kind staat altijd centraal, niet het leerplan of wat de leerkracht daar wel of niet mee wil doen. En elke zondag mailt de juf ons hoe de voorbije week is verlopen. Wat de zoon heeft bijgeleerd of wanneer hij ondeugend is geweest. Elke dag horen we in de leefgroep hoe zijn dag was. En daarnaast wordt er ook nog een uitgebreid, individueel handelingsplan opgemaakt. Dat wordt jaarlijks – of vaker indien nodig – aangepast aan nieuwe noden of kleine stapjes voorwaarts in de evolutie van je kind. Een hele klus. Want er is een heel team bij betrokken. Een multidisciplinair team.

Vorige week was het weer zover: MDO (multidisciplinair overleg) voor zoon vier. 14u-16u in vergaderzaal 3.

De uitnodiging lag al enkele maanden in mijn mailbox en was met stip aangeduid in de gezinsagenda. Ruim op voorhand kregen we de voorbereidende tekst doorgestuurd zodat we die thuis konden doorpraten: vraagtekens plaatsen, dingen aankruisen, aanvullingen noteren. In de marge.

Omdat ik vermoed dat de meeste bloglezers niet vertrouwd zijn met deze strook van het onderwijslandschap, geef ik jullie graag een inkijk in hoe zo’n jaarlijks MDO of oudercontact over de zoon in het BuSo in zijn werk gaat. Kan je zelf zien hoe men daar werkt. Misschien met nieuwe ogen kijken naar een andere wereld.

Je wordt er hartelijk onthaald met een kop koffie of wat anders, en na de informele “hoe is’t?” en babbel over de andere kinderen, kan het 2-uur-durende overleg beginnen. De orthopedagoge leidt het gesprek en zorgt ervoor dat alle mensen aan het tafelrond aan bod komen: de klasjuf, de ergotherapeute, de opvoeder, de kinesiste, de sociaal assistente, de verpleegster en de ouders. Alles wat te maken heeft met de handicap en het welbevinden van de zoon komt op tafel: van problemen bij het scheren, over het niet lusten van yoghurt tot het zich verstoppen in de kamers van andere kinderen bijvoorbeeld. Of van het succes van de nieuwe visus-stimulerende spelletjes op de tablet in de klas, over de grootte van de tandenborstel tot het fietsen op de tandem. Geen enkel aspect is taboe en de uitwisseling van ervaringen thuis, in de klas, in de leefgroep en de therapieën leidt vaak tot nieuwe stapjes in de begeleiding. Een win-win voor iedereen. Niet in het minst voor de zoon.

En als ik na zo’n MDO dan weer naar huis rijd, bedenk ik hoeveel geluk we hebben dat zoon vier in die Aquarelgroep mag zitten. Nog minstens én hoogstens een jaar.

• de foto is vanmorgen genomen vanop een parking achter de school van zoon vier