Je vindt ze op zowat elk kruispunt en in elke uithoek van blogland: zij die waarschuwen voor een blogger’s block en wat je, als het ding als een blok naar beneden valt, daartegen zou kunnen doen. Blogsdropping bijvoorbeeld. Naar analogie met eavesdropping je oor te luisteren leggen bij andere bloggers. Met je ogen stelen van de blogposts op hun blogspots.

Voorlopig laat de blogmuze me niet in de steek. Integendeel. Bij momenten is ze zo actief dat ze zorgt voor keuzestress. Want ik zou het vandaag over zoveel dingen kunnen hebben.

Over lekkere koffieadressen in de Leuvense Parijsstraat bijvoorbeeld. Le Pain Quotidien voor de betere beurs, Koffie Onan of Swartehond voor de meer modale en studentikoze geldbeugel. En over de zoetigheden die ze daar bij je namiddagkoffie serveren.

Of over de personeelsdirecteur die zaterdag, na zestien maanden, voor het eerst van zich liet horen in een verdacht lange en empathische mail. Misschien zit het grootschalig onderzoek van Idéwé naar psychosociale risico’s op het werk daar voor iets tussen. Alhoewel… Deze post-burn-out werknemer kreeg geen uitnodiging om de vragenlijst in te vullen. Terwijl ze dat toch wel graag had gedaan.

Ik zou het kunnen hebben over het Lege Nest Syndroom dat zich gisterenmorgen naast mij in bed nestelde omdat ons huis weer tijdelijk wat leger werd. Zoon vijf vertrok namelijk op Engelandreis en dat vindt deze mama niet leuk. Maar hij is veilig aangekomen, daar over het Kanaal, en zijn eerste sms was onverhoopt lang én positief.

Of over de Groote Fotomontage India 2016 van de Faculteit Theologie zondagnamiddag. Een mooie, grappige en ontroerende 100-minuten-durende glimp van de rondreis die zoon twee samen met zijn medestudenten eerder dit jaar mocht maken.

Of misschien over de nieuwe onduidelijkheden i.v.m. de toekomst van zoon vier? De verschillende instanties en diensten die we moeten inschakelen om Ondersteunings- en andere plannen te maken met het oog op het Persoonsvolgend Budget spreken mekaar weer tegen of wat had je gedacht. Waarom het simpel houden als moeilijk ook kan?

Of over de klaproos die uitsterft. En over nostalgie naar de zomers rond 1970 toen de velden rond ons dorp nog volstonden met ‘poppies’ en we onze armen tatoeëerden met de stempels in het hart van de bloem.

Ik zou het ook kunnen hebben over onze zomervakantie in het Zuiden, over wandelen en luieren en lekker eten, maar dat doe ik niet. Want net nu hoor ik op de radio dat er ontploffingen zijn geweest in de vertrekhal van de luchthaven van Zaventem. En ook in een Brussels metrostation. Terroristische aanslagen vermoedelijk. Met tientallen doden en gewonden en heel veel ontreddering.

Om stil, heel stil van te worden. Om het koud van te krijgen, ijskoud.

Een plotse wintertoestand op een milde lentedag.