Het idee voor een ‘as we speak’ vond ik op Tales from the Crib, de blog van Lilith – alias Kelly Deriemaeker – die al 12 jaar actief is in de blogosfeer en zelfs een Blogboek op haar conto heeft, met tips en inspiratie voor bloggers. Je kiest voor een ‘as we speak’ als je een aantal niemendalletjes hebt die eigenlijk geen (hele/aparte) blogpost waard zijn. Zoals een handvol ervaringen van de voorbije dagen.

Dagen waarop ik

• verwonderd was over de vreemde kleur die ’s avonds over de tuin hing na een hevige regenbui of een onweer.  De hemel en de nevel tussen de bomen zelf kleurden geel als oude foto’s. Een surrealistisch beeld. Kleur en sfeer deden me denken aan Un long dimanche de fiançailles. Ik vroeg me af of we daar in het Nederlands een woord voor hebben, voor dat weerfenomeen. De echtgenoot hoorde onze Vlaamse weerman het weer ‘heiig’ noemen, maar als ik dat check in Van Dale blijkt dat te slaan op de waas in de lucht bij droog en warm weer. Terwijl het de voorbije week toch allesbehalve droog was. Het gras dampte en telkens je een stap zette, overstroomden je voeten.
• me ergerde aan de gevolgen van dat vochtige, warme weer. De rozen, die nu op hun mooist zouden moeten zijn, hangen maar wat, zijn neergesabeld door de hagelbollen of kleuren bruin in plaats van roze. En dan de slakken … Ze zitten overal, met of zonder huisje. Je hoort ze kraken onder je voeten en als je niet oplet, schuif je erover uit, zoals stripfiguren over een banaan. Ze geraken ook overal op of in of onder, die snoodaards. Ze schuiven onder de terrasdeur door en trekken slijmsporen op het parket. Kruipen tegen ramen omhoog. Kleven, als je goed kijkt, zelfs onder de blaadjes van de Bouquet Parfait roos.
• verrast werd door de actie ‘Zeg maar goeiendag’, een antwoord op alle zurigheid, negativiteit en stakingen van de laatste dagen en weken. Een poging om de Belgen een millimeter dichter bij elkaar te brengen. Want een samenleving waarin men mekaar niet meer begroet, is een dode samenleving, zeggen de initiatiefnemers.
• (administratief) blij en boos was. Want op maandag zat ik op Tax-on-web. Ruim op tijd, maar dat kan je van de fiscus niet zeggen. De vernieuwde woonbonus is uiteraard nog niet in de berekeningstool geraakt en dus hebben we geen flauw idee of het dit jaar een yes! is of een nooooooooooooooooooooooooooo! Op dinsdag kroop ik in mijn pen na een nieuwe Franse colère over FOD Sociale Zekerheid. Om hen aangetekend te confronteren met het feit dat we de afgelopen weken van drie van hun medewerkers drie verschillende antwoorden hebben gekregen op dezelfde vraag in verband met de inkomensvervangende tegemoetkoming van zoon vier. Benieuwd hoe ze gaan reageren. En op woensdag mocht ik nog een aangetekende brief schrijven omdat een ons volslagen onbekend interimkantoor in Antwerpen ergens in 2012 een verkeerd rijksregisternummer heeft ingetikt, waardoor de echtgenoot nu plots een gemengde loopbaan heeft.
• een beetje stress had. Plaatsvervangend eigenlijk want niet ik, maar zoon twee, drie en vijf hebben examens. Schijnbaar stressloos. En dat heeft zo zijn voordelen. Zeker voor hen, maar ook voor de huisgenoten. Hier moet dus niet op tenen gelopen worden. We hoeven niet te fluisteren en de gezinsmaaltijden kunnen op de gebruikelijke uren doorgaan. In blok- en examentijd besef ik – meer dan anders – dat wij de makkelijkste kinderen ooit hebben. Met tijd om te vissen of te gamen, naar het voetbal te kijken of frieten te gaan bakken. De stress zit (vooral) bij de mama. Die de examenroosters kent en de dikte van de cursussen scant. Die pagina’s omrekent naar blokuren en verbaasd toekijkt hoe kort die duren. Die succes-sms’jes stuurt en daarna als een kip zonder kop rondloopt tot er een ‘was wel OK‘ of ‘nailed it‘ terugkomt. En dan …
• weer opgelucht was.