Ik had er in het Nederlands nog nooit van gehoord. Van het Museum van het Kostuum en de Kant in de Violetstraat in Brussel. Musée du Costume et de la Dentelle deed ergens heel diep in mijn geheugen wel een belletje rinkelen. Het ligt nochtans vlakbij de Grote Markt en het Centraal Station en met de trein vanuit Leuven ben je er in geen tijd. Achter een mooie 18de-eeuwse trapgevel huist de kleine, maar fijne tentoonstelling met de bruidsjurk als leidraad. Just Married. Een geschiedenis van het huwelijk. 

Enkele weken geleden zat er bij één van de tijdschriften in dit huis een boekje met bonnen voor een keure pretparken en musea. Omdat we deze zomer niets van dat gepland hadden, gaf ik het door. En niet veel later kwam het bij me terug. Want de geliefde van zoon twee wilde wel, maar de zoon liever niet en haar zus evenmin.

En ik zei geen nee. Want bruidsjurken en Say Yes to the Dress-toestanden zijn één van mijn guilty pleasures. Ik mag er graag naar kijken, maar dat zeg ik natuurlijk niet overal luidop. De afwijking begon, als ik me goed herinner, met het sprookjeshuwelijk van Diana Spencer. Ik weet nog hoe ik me als 19-jarige voor de televisie zat te vergapen aan die feeërieke jurk. De sleep vond ik er wat over, maar ze was tenslotte een prinses en het leverde prachtige vogelperspectieven op in Saint Paul’s. En ik weet nog dat ik dacht: als ik ooit trouw, dan in een jurk van ivoorkleurige taftzijde. En toen ik vijf jaar later Sarah Ferguson uit haar koets zag stappen, dacht ik: als ik volgend jaar trouw, dan in driekwart mouwen die bovenaan poffen en onderaan nauw aansluiten. Ik hield woord. Mijn jurk had geen sleep en was meters eenvoudiger en parels goedkoper.

Maar het zou hier over de tentoonstelling gaan. Een schot in de roos en de moeite waard voor wie ervan houdt.

In de eerste etalage wacht de huwelijksoutfit van ex-miss België Julie Taton en haar echtgenoot. Daar begint de reis door twee eeuwen bruidsmode en huwelijkse gewoonten. Onderweg leer je dat Queen Victoria met haar zedige jurk in 1840 de traditie van het in het wit trouwen, inluidde. Vervolgens word je meege-sleep-t langs kleuren en snitten, stoffen en accessoires. Van mutsen, sluiers en kousenbanden over missalen, trouwboekjes en veren om de akte te ondertekenen. Je loopt langs jurken uit privécollecties, collecties van grote modehuizen als Gauthier en Yves Saint-Laurent en van kleinere ontwerpers als Kaat Tilley (de rode jurk onderaan links). Langs prachtige stoffen, ultrafijn kantwerk en minutieus borduursel. Staat versteld hoe klein bruidsvoeten waren, hoe onooglijk de tailles.

En aan het eind, helemaal bovenaan – de tentoonstelling loopt over drie verdiepingen – wacht de kers op de bruidstaart: een spiegel met daarnaast een kist met trouwkleren en accessoires om te passen. Die uitnodiging konden we uiteraard niet naast ons neerleggen …

Deze tentoonstelling loopt nog tot april 2017.