over de Kleine Prins die kwam logeren en een te krappe korf

Auteur anna b.

Maandagochtend 10:00u. Ik heb met een oud-collega/vriendin afgsproken in een ontbijt-/lunchbar aan de rand van de stad. Ondanks het uur, zit de zaak afgeladen vol. We wachten eerst staande aan de bar en schuiven snel in als er een piepklein tafeltje vrijkomt. Vrijwel onmiddellijk begint het te zoemen rond mijn hoofd. Hier zitten we dan, gesandwicht als bijtjes in een te krappe korf, verzameld rond de geur van koffie, zoete thee en koeken.

Op een armlengte links van mij zit een jonge vrouw onophoudelijk op haar laptop te tokkelen. Minder dan een armlengte verwijderd langs rechts een stel veertigers die verwikkeld lijken in een zeer diepgaand gesprek en wiens neuzen gaandeweg, over het kleine tafeltje heen, naar elkaar toe lijken te groeien. Daartussenin probeer ik te focussen op de gesprekspartner tegenover mij. Ook al is het een blij weerzien en een leuk gesprek, toch moet ik me inspannen om te midden van het aanzwellend gegons te verstaan, te luisteren en gepast te blijven reageren.

We praten over bontgekleurde koetjes en kalfjes. Zelfs even over de sfeer op de werkplek die ook zij ondertussen vaarwel heeft gezegd. De zoveelste leeftijdsgenote die er ontgoocheld de brui aan geeft na 20, 30 of meer jaren dienst. Zonde vind ik dat.

Ik krijg een laat, handgemaakt cadeautje voor het bedje van de Kleine Prins hier bij ons. (Toen hij geboren werd, zat ze nog aan de andere kant van de wereld.) We hebben het over het omagevoel en hoe fijn de komst van een kleinkind wel is. Over hoe zeer de tijd in overdrive gaat met jong leven erbij.

Want vorige week is onze Kleine Prins een half jaar geworden. Een stevige baby met grote bruine ogen en een voorzichtig lachje. Telkens we hem zien, lijkt hij ouder en wijzer. En sinds hij – deze week zelfs in de fietskar – naar de kribbe gaat, lijkt hij nieuwsgieriger naar de wereld rondom. Gretig om zich heen grijpend en geboeid door al wat beweegt. Vertederend kazelend en frazelend naar al wie het horen wil.

Het afgelopen weekend was een feest want hij kwam – hoera! – voor het eerst logeren. Een avond, nacht en ochtend aan oma en opa toevertrouwd. Je kunt al raden hoe dat ging: hij, van de ene arm op de andere; wij, blij en bij de minste kik vliegensvlug het bed uit om zijn oplichtend nachttutje te geven. Papflessen dronk hij in enkele rukken leeg en ook oma’s groetenpap met courgette hapte hij vlotjes weg. Het voldane lachje achteraf deed me net niet smelten. 🙂

Maar dan lees ik her en der artikels over de grote enquête die de Gezinsbond hield bij meer dan 400 grootouders die de voorbije twee jaar een eerste kleinkind kregen. Wat bleek? Ongeveer 85% geeft aan zich sinds de komst van het kleinkindje ‘overbevraagd’ te voelen. Voor een stuk omdat ze ingeschakeld worden in de opvang (meer dan 50% vangt zijn kleinkind minstens 1 keer per week op), maar ook omwille van de ‘maatschappelijke druk’ op jonge en oudere schouders. Op de schouders van ons, sandwichgeneratie. Dat het op dat laatste vlak sommige grootouders te veel wordt, daar kan ik best in komen. Want als je zelf nog moet gaan werken, daarnaast nog zorg draagt voor ouders en/of schoonouders misschien, nog andere kinderen of een zorgenkind thuis hebt en daarbuiten ook nog een actief, sociaal leven wil hebben, dan heb je inderdaad (te) veel ballonnen in de lucht te houden. En hoe ouder je wordt, hoe moeizamer dat gaat. Bovendien blijken velen zich schuldig te voelen als ze een keer “nee” moeten zeggen.

Nee, ons hoor je, ondanks meerdere ballonnen, niet klagen. Van ons eerste kleinkind hebben we, om het met een torenhoog cliché te zeggen, voorlopig alleen de lusten, niet de lasten. En bovendien, wat heet last? Ik vind dat eigenlijk een lelijk woord om te gebruiken richting kinderen en/of kleinkinderen. Lastig waren/zijn ze wel soms 😉 , maar een last nog nooit.

It takes a village to raise a child but we are only too happy to be part of it. 

P.S. Het gezoem gonsde maandag nog een hele dag in mijn oren. Een blijvend gevolg van de ‘brand’ van 3,5 jaar geleden, vrees ik.

 

49 gedachtes over “over de Kleine Prins die kwam logeren en een te krappe korf”

  1. Ook ik haat het om op drukbevolkte claustrofobische plaatsjes ‘ontspannen’ te mogen babbelen met fijne mensen. Mijn ogen zoeken dan voortdurend de verlossende uitgang 🙂
    Je beschrijft het echt ‘mooi’!

    En wat je kleine prins betreft, ook zooooooo herkenbaar! Geniet ervan, want echt, ze worden zo snel groot, en ik kan het weten :-). Maar op dat gebied zijn jullie heel goed bezig!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Ik voel je gezoem!
    Je weet dat ook wij “onze” prins bij ons hadden dit weekend…hondsmoe maar elke minuut waard.
    Dochterlief en wij hadden elkaar direct gevonden toen ze zwanger werd. Kleinkind gaat naar de crèche, wij zijn stand by bij ziekte en sluiting.
    Omdat ze nog steeds een huismus is zien we hen een paar keer per week, als we Kleinkind dan eens een weekendje “hebben” is hij helemaal van ons, smelten doen we dan, en die lasten?…je zegt het correct!
    Pfff, een logje op zich, sorry 😧.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

      2. Dan hoop ik dat die memory lane vooral zoet is. 😉 Ik ben opgegroeid rond Leuven en woon nu 9 km naar het zuiden, maar het blijft mijn habitat. Maar waar je nu woont, zijn toch ook veel hippe plekken, niet?

        Geliked door 1 persoon

  4. Ik begrijp die ‘overbevraging’ ergens wel… Ik zie het in mijn omgeving… grootouders die vluchten (op reis) omdat ze geen minuut meer zonder kleinkinderen zijn… en/of gesandwicht zitten tussen zorg voor 5 kleinkinderen en de mantelzorg voor een ouder. Dan wordt het natuurlijk best een last.
    Wij vinden het fijn als er een kleinkind komt, en genieten er dan ook van, maar stellen wel onze grenzen. Omwille van het werk kan het niet zomaar altijd.
    Stiekem ben ik wel jaloers, want ik zou ook wel zo’n schattig klein ventje wat meer willen koesteren…

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

    2. Ja bij meerdere kleinkinderen van dezelfde leeftijd en het besef dat ‘wat je voor het ene kind doet, moet je ook voor het andere doen’, kan inderdaad bij het ouder worden soms wel belastend worden. Niet iedereen heeft ook de ideale fysieke conditie.

      Geliked door 2 people

      Beantwoorden

  10. dit is weer zo prachtig!
    mijn ouders hebben ook een leven – de zilveren tijd – en ze genieten ervan, ook hebben ze de zorgen van hun ouders en zus…
    maar omdat ik thuis ben vragen ze het aan mijn zoon of hij graag nog eens komt en die zegt altijd volmondig JA ! want zijn ‘vake’ (mijn vader) ligt heel hoog in zijn vakje – hartje lezen natuurlijk!
    wacht maar tot hij 5 is, dan kan je er al iets mee bouwen, torens zo hoog als … Lego vliegtuigen en garages voor de zoveelste auto…schilderen op een HEEEEL groot papier !…
    en als mama kan je dan even heel goed opladen omdat je weet dat ze in schitterende grootouders handen liggen… in de bovenste schuif…

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. oh ja, ik ben zo blij om je blog te lezen – zoals het zou moeten zijn hé ! hartverwarmend is het ! dankjewel !

        Geliked door 1 persoon

      3. oh ja, natuurlijk, ik legde al meteen een link tussen iets anders, kinderen die dat geluk niet kennen… zo ken ik er helaas ook een enkele…

        wij hebben geluk hé! jij als grootouders en ik als blije mama met fantastische ouders – grootouders – voor mijn zoon…

        Geliked door 1 persoon

  11. Over voortplanten en zijn gevolgen kan ik niet meespreken 😉 maar wat dat geroezemoes betreft heb ik een geweldige tip: oordopjes op maat van Audionova. Kostprijs (zo ergens rond de 150) is relatief, want het levensplezier dat je eruit haalt is onbetaalbaar… zo zat ik es in een auto op een ontzettend luidruchtig autosnelwegwegdek en kon de gesprekken al lang niet meer verstaan en voelde me wegkwijnen van vermoeidheid ook al was het nog maar ochtend (raar toch dat ongevoeligen niet eens begrijpen dat je daar last van kunt hebben). Dopjes in en hupla, lawaai weggefilterd en hetgeen je wel wilt horen komt er gewoon bovenuit zonder dat je moeite moet doen om te focussen; fris en volgetankt op de bestemming aangekomen, klaar voor het dagje uit. Idem op het werk, in geval van kakafonie hop, meteen opgelost. En op concerten. En in zondagavondtreinen vol studenten. Drukke cafeetjes. Langs drukke wegen wandelend. In de cinema als het te luid is. Overal. Heerlijk, fantastisch, echt de moeite.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

      1. Een klein deel krijg je nog terug via het ziekenfonds. Nu, als je gewone dopjes kunt verdragen, er bestaan er ook goede met een gelijkwaardige filter in bvb Party Plugs (bij Free Record Shop te krijgen, en bij Hans Anders ook geloof ik). Die zijn wel iets minder goed in het uitfilteren van gesprekken uit het lawaai, maar betaalbaar 🙂

        Geliked door 1 persoon

  12. Heel veel Oma’s en Opa’s hebben het razend druk. Ik hoor daar, ook in mijn omgeving, wel eens over klagen. Maar ik denk niet dat er één Oma of Opa vindt dat hun kleine prinsjes of prinsesjes een last zijn. Zo zitten Oma’s en Opa’s niet in mekaar. 🙂

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. .
    Opa. Er bestaan vele soorten. En verschillen.
    Staat u me toe een stukje van mijn dagboek hier te plaatsen.
    Over mijn annus horribilis 2009.
    Op 25 januari 2009 kwam mijn dochter na dertien jaar terug uit Senegal.
    Twee Euro op zak en 50.000 Euro schuld.
    Ze kon nergens anders terecht dan bij haar papa. Met haar gezin.
    Ze lagen in mijn chaise longue, in mijn bed en bad.
    En opa trok naar zolder.
    Waar hij onder de pannen dicht bij de hemel, de wolken en de vogels was.
    Dertien maanden lang. Elke dag, elke nacht.
    In december werd dochter voor drie weken opgenomen in de kliniek.
    Toen werd ik … ach.
    ***
    25-12-09
    The Naked Ape
    Deze aap is moe. Erg moe.
    Vanochtend nog zei mijn jongste princesse (5):
    jij bent mijn mama,
    jij bent mijn papa,
    jij bent mijn opa.
    Ik ga nu slapen voor drie.
    20:39 Gepost in Dagboek | Tags: desmond morris | Permalink | Commentaren (5) | Facebook
    Wie zal me vangen als ik val
    wie zal me vangen als ik val
    heel alleen
    salto mortale
    wie zal me vangen als ik val
    Kommil Foo
    …
    Vandaag drie weken terug bracht ik m’n dochter naar de spoedopname van het UZ.
    Vandaag ging ik haar halen.
    En bracht haar (eerst de kinderen) naar haar mama.
    Voor enkele dagen.
    Dit is een trappenwoning. Een huis van etages.
    Zelf hou ik daarvan.
    Maar zij mist de kracht.
    Voor de trappen van vergelijking.
    De kinderen stonden te jubelen. In de deuropening.
    Maar mochten haar niet aanraken.
    Nog scheefgetrokken van de pijn schuifelde ze naar binnen.
    Hoge schouders. Gekruiste armen.
    …
    Toen ik deze namiddag op mijn zolderkamer aankwam,
    sloot ik de deuren, trok de telefoonstekker uit
    en ontnam mijn GSM haar satelliet-relatie.
    Eindelijk. Alleen op Kerst.
    Ik begon aan mijn feestmaaltijd: een pakje Duyvis-nootjes.
    Heerlijk!
    ….
    Het leven is voor iedereen verschillend. Ook voor een opa.
    Ik wens u nog veel mooie dagen samen met uw Kleine Prins.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Plaats een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.