onrustwekkend

Auteur anna b.

Ik weet niet hoe het bij anderen is, maar bij mij wekken opsporingberichten altijd onrust. Alsof een fractie van de rusteloosheid van de gezochte en de ongerustheid van de zoekenden zich via de ogen een weg naar binnen baant. Want de foto’s zijn zelden flatterend. De blikken zelden gelukzalig. En het maakt niet uit of de gezochte een crimineel of zijn slachtoffer is, een weggelopen tiener of een volwassene met een probleem. Ik vind het allemaal even onrustwekkend als de hocus pocus van het verdwijnen zelf. Van er eerst zijn en dan plots niet meer.

Als je de persoon of plaats niet kent, vervagen de beelden bijna even snel als ze gekomen zijn. Hoe anders als je de persoon in kwestie wel kent of gekend hebt.

Het gebeurde vorige week. Het bericht op tv had ik – achteraf beschouwd, misschien gelukkig maar – gemist en zelfs het eerste berichtje over een vermissing in een populaire krant deed niet onmiddellijk een belletje rinkelen. Dat kwam omdat de officiële naam gebruikt werd en niet de roepnaam. En zelfs toen een dag of wat later een lichaam was gevonden, legde ik nog geen link. Maar toen ook de leeftijd van het slachtoffer, de plek en de bevestiging dat het gevonden lichaam dat van de vermiste vrouw was de krant haalden, drong het plots door … . Het zal toch niet … . Ongeloof in mijn hoofd en een groeiende onrust in de maagstreek. Geklapwiek binnenin.

En toen kwam het. Zwart op wit. Zoals overlijdensberichten dat doen. Eerst officieel in de krant. Nadien vlakbij in mijn mailbox.

Begrijpen doe ik zulke dingen zelden. Hoe hard ik ook probeer, ik kan niet in het hoofd of hart van een ander kruipen. Als we het daar soms over hebben, de echtgenoot en ik, verwijst hij vaak naar dit tekstje van Ad Goos.

Alleen wat ik van ik begrijp, begrijp ik van jou.

Alleen wat jij van jij begrijpt, begrijp jij van mij.

Laat daartussen een lange liefde ons redden.

Een wens vol liefde en hoop. Een houvast en troost bij elk niet-begrijpen. Ik geloof er graag in, maar besef tegelijkertijd dat die lange liefde niet altijd alles oplost.

19 gedachtes over “onrustwekkend”

  3. Het mee-maken en mee-voelen moet vreselijk zijn.
    Zo’n bericht blijft aan je kleven. Sterkte!

    Dan denk ik ook vaak aan personen die verdwijnen en nooit meer ergens opduiken, noch dood, noch levend..
    Hoe verschrikkelijk moet dit on-weten zijn voor ouders, kind, familie, vrienden, buren, kennissen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  18. Mensen die compleet vast geraken of hopeloos op de dool en geen andere uitweg meer zien dan voorgoed van deze wereld te verdwijnen. Het is moeilijk om zich voor te stellen wat er in hun hoofd omgaat.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.