Het is de laatste dag van onze citytrip. Als ik de Japanse ‘stores’ voor het kamerraam openschuif, kijk ik in het blauwe oog van de dag. Dan toch! Een meevaller na het grijs dat voorafging. In den vreemde vertoeven is zoveel fijner met de zon erbij. En dus lopen we met heel veel zin door het minituintje van onze guesthouse naar de Bagel Sisters, een aangrenzend eethuisje waar we in alle rust van een smakelijk en gevarieerd ontbijt genieten.

Ons plan voor vandaag: verder treden in de voetsporen van de Romeinen door naar de andere kant van Trier, de oudste stad van Duitsland, te lopen. Naar de Olewiger Strasse om precies te zijn, waar het oude amfitheater of wat daarvan rest gelegen is. Een bouwwerk uit de 2de eeuw na Christus is het, van de ondergang gered en gelauwerd met een Unesco Werelderfgoed-label.

Straffe mannen, die Romeinen. Hun megalomane bouw- en veroveringslust kende nauwelijks grenzen en staat tot vandaag. Hier, op de lange weg van Lyon naar het Noorden, bouwden ze hun Rome aan de Moezel. En daar hoorde Romeinse grandeur bij. Onder de vorm van een arena bijvoorbeeld. Met zoethoudertjes voor het volk.

Op deze plek bruiste en brieste het. Gladiatorengevechten, executies, jachtpartijen, muziek- en theatervoorstellingen, het amfitheater herbergde ze allemaal. En ook als er geen ‘spelen’ waren, kon het er druk zijn want hier stond één van de vier toegangspoorten naar de stad.

De stenen zitjes voor het publiek zijn al lang verdwenen en vervangen door gras met hier en daar een sobere trap uit de moderni-tijd. Zo ligt er nu een groene zoom rond het ovaalvormige laken, met sporen van paarden in de bloemen en liefjes van de maden. 🙂 Daarachter, tegen de zuidhellingen langs de Moezel, bloeien de wijnstokken.

Ontelbare oude stenen werden weggehaald om elders in de stad te gebruiken bij heropbouw. Foto’s, tekeningen en een reconstructie van een Romeins karrenspoor – de platea – bij de ingang geven ons een idee van hoe imposant de arena moet zijn geweest. We gluren binnen in de cellen waarin ooit wilde dieren werden vastgehouden.

Via een recente trap dalen we af in de arenakelder. We lopen het houten parcours en zien er de goed bewaarde resten van de machina, een houten hefplateau dat gebruikt werd voor wissels van decors en rekwisieten bij muziekvoorstellingen en religieuze spelen. Het antieke afwateringssysteem dat water uit de omliggende hellingen moest afvoeren, is bijna 2 millennia later nog altijd operationeel. Jammer genoeg geen Gladiator Valerius vandaag om de bezoekers rond te leiden, maar gewapend met de infoborden én onze verbeelding komen we al een heel eind.

We doorlopen de plekken waar in een ander tijdperk terdoodveroordeelden hun verscheurende lot afwachtten, wetende dat niet ver daar vandaan hongerige dieren zich verlekkerden op verse prooien. Deze donkere en onheilspellende catacomben flitsen ons als vanzelf terug in de tijd. We menen het zelfs te horen. Hoe het gejoel op de tribunes langzaam aanzwelt. Het ongeduldig getrappel boven onze hoofden eveneens. Nog even en dan, wie weet, barst het strijdgewoel boven onze hoofden los … .