Toen ik her en der de invullingen van de nieuwe foto-uitdaging van Saturnein in beeld zag springen, sloeg de twijfel toe. Zou ik of zou ik niet? Want ‘oud’ is zo’n beladen begrip en het strekt zich naar zoveel kanten uit, dat het je gegarandeerd met keuzestress opzadelt.

Ik heb wel wat oude spulletjes in huis: een bolstaande, met kleur ‘Old Church White’ gepimpte kast van een oude tante zaliger, een vergeelde catechismus van oude nonkels zaliger, een oude foto van een dame die ik van haar noch pluim ken maar wiens mysterieuze blik me aansprak, een scheefgezakt Indisch tafeltje, twee oude stolpen van schone moeder zaliger, twee oude houtschaven die de echtgenoot vond bij een antiquair in L’Isle-sur-la-Sorgue, … , maar ik heb er eigenlijk geen verhalen bij.

Bij deze oude tekening van het Château d’Eegenhoven kan ik wel wat vertellen. Twee jaar geleden maakte ik er, nadat ik er tientallen jaren geen stap meer had gezet, nog eens een lentewandeling en ik schreef er ook een logje over:

Het kwam door de stekelbaarzen. En door de mannen die in hun donkergroene waterpakken plots uit de beek omhoog gekropen kwamen. Vissers van de wetenschap. Verzamelaars voor hun onderzoek: de stekelbaarspopulatie in welbepaalde Vlaamse beken in kaart brengen.

Ik werd ter plaatse teruggeworpen in de tijd. Naar het einde der jaren zestig. Naar het dorpsschooltje net ten zuiden van Leuven. Een onooglijk gehuchtje was het toen. Wat oude huizen en een nieuwe, witte wijk met daarrond velden, weiden en een bos. Egenhovenbos, een uitloper van Heverleebos en Meerdaalwoud.

Elk jaar, als de eerste lentezon door de hoge klasramen priemde, trokken we in gelaarsde stoet, met gedeukte keukenzeefjes (niet elk kind had een visnet) en een plastic emmertje naar het bos. Om er kikkerdril en kikkervisjes te vangen in het beekje bij het toenmalige buitenverblijf van de Paters Jozefieten. En soms zat er al eens een stekelbaarsje tussen al dat pril gewriemel. De geur die enkele uren later uit die emmertjes opsteeg, doet me vandaag nog een beetje kokhalzen. Maar maakt ook mooie herinneringen op deze wolkenloze aprildag weer spring-levend. Doet onze kinderlijke fantasie van weleer weer opleven. Want, geprikkeld door een meester die van Vlaamse Filmpjes en van griezelen hield, meenden we achter de hoge ramen van het vervallen kasteeltje hoofden te zien bewegen. Spoken op zoek naar jonge prooien. We durfden nadien nauwelijks nog omhoog kijken. En heel af en toe zagen we tussen de bomen van het door onkruid overwoekerde park, een donkergerokt en kaalgeschoren, boosaardig creatuur lopen … .

Hoe het er vandaag nog zou uitzien, vroeg ik me af. Want ik had gelezen dat de KU Leuven het kasteeltje, in het kader van een duurzaam personeelsbeleid, enkele jaren geleden heeft omgetoverd tot een Stiltehuis. Een plek voor academici en ander personeel om te vergaderen en te herbronnen.

Dat moest ik met eigen ogen zien. En vanmiddag leek me een geknipt moment. Met stralend lenteweer buiten, de wekelijkse poets achter de rug en nog drie onbestemde uren voor me uit, besloot ik even tot daar te rijden … .

Dat heb ik me niet beklaagd. Het is een prachtige plek geworden. Eéntje zonder dreiging nu. Veel lichter en netter ook dan de bouwval in mijn herinnering, Het jachtslot is met zorg gerestaureerd en opgefrist, het prieeltje en het brugje in hun adellijke glorie hersteld. En het is er stil. Was er stil. Op wat vogelgekwetter na. Maar toen begon een stel nijlganzen luid snaterend te stoeien in het water van de gracht.

En ik dacht aan hoe tijden veranderen en plekken groeien. Alleen de kasteelgracht en de slootjes waar wij ooit visjes vingen, liggen er nog als vanouds bij. 

1 april 2019

• 

•