Binnenkort vertrekt zoon twee met een groep studiegenoten naar India. Een maand lang reizen in een ver land vol geuren en kleuren. Het zou het begin kunnen zijn van een Sprookje uit 1001 Nacht. En sprookjes lopen gelukkig altijd goed af.

Ik heb zo’n sprookjesgeloof in een ‘happy end’ nodig om mijn moederlijke bezorgdheid te temperen. Op mijn netvlies zie ik de vliegtuigen al neerstorten, de gammele nachttreinen van een helling donderen, de trektochten in de bergen verstoord worden door lawines en aardverschuivingen. Het is stom en irrationeel, maar als de zonen op reis gaan, houden doemscenario’s me wakker.

Mijn rationele kant weet natuurlijk dat dit een unieke kans is om je horizon te verruimen. Om een andere cultuur en religie te ontmoeten. In die zin vind ik de reis ook wel een must. India heeft me trouwens zelf ook altijd geboeid.

Al was het maar omwille van de prachtige verhalen over het land en de mensen die er wonen. De verhalen over de naïviteit van Mowgli in het Jungleboek bijvoorbeeld, het mysterie in A Passage to India, de rijkdom en gelaagdheid in De God van Kleine Dingen, ze hangen in mijn geheugen als sprookjes in dat van een volk.

Over India en sprookjes dus… Meer dan veertig jaar geleden kreeg ik van de Goedheilige Man een prachtig boek: De Twaalf Wonderlijke Sprookjes van Koningin Fabiola, met daarin het mooie verhaal van De Indische Waterlelies. Omdat sprookjes angsten kanaliseren en ook therapeutisch kunnen werken, probeer ik het effect hier eens uit met mijn versie van het verhaal. Proactief.

Er was eens, heel lang geleden, een woud in India waar het overdag zo stil was dat je een spin kon horen lopen. Maar elke nacht, als de zon achter de bergen was verdwenen, kwam het woud tot leven. De krekels begonnen te tjirpen, de kikkers kwaakten in het rond en de vogels floten om ter luidst. Om klokslag middernacht kwam dan een oude, lelijke heks tevoorschijn. Haar lange, verbleekte haren leken net mos en haar ogen hadden rode kringen. Eerst keek de heks omhoog naar de hemel. Daarna verstopte ze zich in een holle boom en daar begon ze te zingen. Haar stem klonk zo mooi dat je vergat hoe lelijk ze wel was. Als ze zong, leek het alsof je een koor van wel honderd nachtegalen hoorde.

Op een nacht daalde de maanfee met haar gevolg van sterren uit de hemel neer. Ze dansten op de waterspiegel van het oude woudmeer. En van zodra de manestraal het water aanraakte, kwamen er ontelbare feeën uit het meer tevoorschijn, de ene al mooier dan de andere. Samen met de maanfee en de sterren dansten ze op de wondermooie klanken van de heks en haar dierenkoor.  Tot de ochtend viel, dansten ze in het rond. Maar als de maanfee teken gaf dat de nacht voorbij was, stopte het dansen en keerden ze naar de hemel terug. Die ochtend echter bleven twee feeën, Nydia en Irina, ook na het teken verder dansen, betoverd als ze waren door de wonderlijke stem van de heks. 

Toen de zon helemaal aan de horizon verschenen was, kwam de heks uit haar holle boom en ze smeekte de zon:

“Majesteit! Neem met uw vuurstralen de glans van de feeën weg en kleur er mijn lange, verbleekte haren mee.”

De zon moest wel naar de heks luisteren, want ze was al even betoverd als alle anderen. Maar toen ze de heks de feeënglans had aangereikt, waren de feeën nog even mooi als voordien. Dat maakte de heks zo boos dat ze de feeën omtoverde in stervormige bloemknoppen. Echte waterlelies waren ze nu. En alleen ’s nachts, als de zon weer verdwenen was, kregen ze hun oude gedaante terug, zodat ze tot ’s morgens voor de heks konden dansen. Nydia en Irina tuurden vol heimwee naar de hemel, naar hun koningin, de maanfee, en hun zussen, de sterren.

En ook de hemel kon hen hun vroegere glans niet teruggeven. Maar de hemel was goed en om hen op te vrolijken schonk hij de feeën een stukje van zijn helderblauw azuur. En zo leefden ze dan toch nog lang en een beetje gelukkig. Zo komt het ook dat de waterlelies in India, tot op vandaag, niet wit, maar blauwig van kleur zijn. Hemel(s)blauw. 

afbeelding van http://www.bing.com