Het is een verslaving, zei onze krant gisteren. Een sociaal aanvaarde bovendien, zoals alcohol. En “het tegengestelde van drukdrukdruk is niet ontspanning. Het is focus, gerichte aandacht.” stond er wat verder.

Alle ellende begon dus met De Verlichting. Laps, daar heb je het weer. Of het nu een welles-nietes spelletje is tussen Rik Torfs en Jean-Jacques De Gucht over liberalisme, de seculiere rechtsstaat en de kerk of de discussie over het groeiend individualisme en narcisme in onze samenleving, de Verlichting heeft het altijd gedaan. Ze is dezer dagen kop van jut.

Eva Berghmans citeert in dat verband Matthew Crawford die een boek schreef over de filosofie van de aandacht, waarin hij op zoek gaat naar de wortels van onze aandachtscrisis. We gooien onze aandacht langs deuren en ramen naar buiten, zegt hij, maar we beseffen het niet. Ze ontsnapt langs de kieren en spleten van Facebook, Twitter, Hotmail, en ook bij het zappen met het tv-bakje. En dus krijgen we vijf tips om onze aandacht in 2016 te herwinnen in een wereld vol prikkels.

Ban de ping, doe iets met je handen of – beter nog- doe iets vaker niets, vergeet timemanagement  en maak er een zootje van. Wat je echt nodig hebt is flow* – het gevoel dat je iets kunt en iets realiseert – door een tijd lang met volle focus aan één taak te werken. Tot zover de mooie theorie.

Maar hier is de praktijk. Het is hier vandaag drukdrukdruk. En ik ben ook gefocust, voel zelfs een zekere flow – al zit die niet bepaald daar waar ik ‘m hebben wil. Het begon vanmorgen om 8.00 u – het ontbijt was toen al verorberd, het slaatje voor de echtgenoot ingeblikt, zoon vijf de deur uit, de tafel afgeruimd, de krant doorbladerd – met een telefoon naar de tandarts voor zoon twee. Of ze toch niet beter een antibioticum zou geven, gezien de reis naar India en enkele gezondheidsproblemen en de tandextractie van morgen. De tandarts is toevallig een oude schoolvriendin en dus mocht ik het voorschrift voor een antibioticum deze voormiddag om 10.40 u gaan halen zodat ik naar de apotheek kon rijden en daarna naar het kot van zoon twee, want die heeft erge tandpijn én examens. Even voordien was er druk heen en weer getelefoneer om zoon vier tijdig thuis te krijgen voor als het Wit-Gele Kruis komt. Ik had na drie vergeefse pogingen tot afspraak nochtans gevraagd me goed op voorhand te verwittigen. In hun ogen was dat een halve dag dus. Toen was het hoog tijd om boodschappen te doen voor vanavond want zoon één en zijn geliefde komen eten. In opdracht van zoon twee – die examens heeft en erge tandpijn en volgende week naar India vertrekt -, volgde toen een ritje naar de bank om daar te vernemen dat ik één briefje van 500 euro niet kan bestellen. Dat moet met 10 tegelijk, tenzij ik naar een bankkantoor ga waar ze wel nog een kas hebben. Pardon? Onze bank heeft geen kas? Wie dan wel? Onverrichterzake weer naar huis, maar de man is van zijn woord. Een ping kondigt even later een mail van de meneer van de bank aan om te zeggen dat ik het briefje dat mee naar India moet binnen enkele dagen kan gaan afhalen in een bankkantoor in de stad. Om 11.20 u dan weer vertrokken voor een ritje van 15 km enkel om zoon vijf en een vriend van school te halen. Het is woensdagmiddag en dat betekent file en wachten.Ik klokte weer thuis af om 12.50 u. Snel een boterham gegeten met een kommetje soep van gisteren want terwijl ik aan het terugrijden was, belde de kinesiste van zoon vier om me te spreken. Aangezien ik geen hands-free-kit heb en me meestal wel aan de verkeersregels hou (zoon vijf nam de gsm op), zou ze me na de middag terugbellen. Tussen de bedrijven door boks ik snel deze blogpost in mekaar. Eigenlijk heb ik daar vandaag geen tijd voor want het is hier drukdrukdruk. En hopelijk vind ik hier en daar nog wat kwartiertjes om op te ruimen, de wasmachine te vullen en weer leeg te halen, de matrasovertrekken die niet in mijn wastrommel geraken, in het dorp op te halen, zodat ik op tijd terug ben om zoon vier te halen, de mevrouw van het Wit-Gele Kruis te ontvangen en zoon vier weer naar de leefgroep te brengen. Dat zou rond de klok van vijf moeten zijn en dan kan ik eindelijk aan het avondeten beginnen. En ik besef dat ik nog van geluk mag spreken. Hoe zou deze dag eruit gezien hebben als ik ook nog buitenshuis moest gaan werken?

Ik besef ook, lieve lezers, dat dit niet de meest boeiende lectuur is, maar ik wilde even een praktijkvoorbeeld geven. Om aan te tonen dat de theorie ook niet altijd klopt. Vandaag was dit mijn drukdrukdruk – met tegenzin en tegen mijn wil weliswaar – maar mét focus en flow. Bij nader inzien zijn die dingen toch niet zo tegengesteld als het artikel beweert. Hoe ik bovendien met de vijf tips die hierboven beschreven staan vandaag in de flow had moeten geraken, blijft me een raadsel. Maar een mens kan ook niet alles weten.

Stomme Verlichting!