Het heeft vannacht weer goed gevroren. Een dun laagje rijm hangt over hagen en struiken. Ik heb het koud en doe wat ‘mindfulle’ oefeningen. Om mijn gedachten te keren.

Kijken naar mooie dingen bijvoorbeeld. Zoals bloemen. Ik heb ze graag om me heen. Altijd gehad. Van bloemetjesbehang in de tienerjaren tot orchideeën in onze tuinkamer vandaag. In vazen her en der of in gedroogde bloemstukken, in mooie potten op het terras, in borders in de tuin. Bloemen zijn voor mij als chocolade. Comfortfood voor lichaam en ziel.

Vanmorgen nam ik deze foto van de eerste lentebloeiers in onze tuin. Bosjes mini-narcissen die ik vorig jaar in de grond stopte nadat ze op de salontafel waren uitgebloeid. Als ik dat ritueel jaarlijks herhaal, hebben we binnenkort elke lente een hele border vol gele vrolijkheid. Tussen groene buxusbollen en naast hyacinten en blauwe druifjes. In april strooi ik hier en daar nog wat blauwe bernagiezaadjes uit die de echtgenoot vorige week meebracht uit de Ardennen.

Bloemen … ik hou van hun namen met een vleugje poëzie: hamamelis, amaryllis, hydrangea, helleborus, magnolia, gypsophila, … Van de geur van rozen als Souvenir de la Malmaison en Félicité et Perpetué of van witte fresia’s. Van alle schakeringen tussen roomwit en donker oudroze.

Rozen en fresia’s zijn mijn lievelingsbloemen. Ze zaten 29 jaar geleden al in mijn bruidsboeket, in een wolk van gipskruid. Ik vind ze niet alleen mooi, ze zitten naar het schijnt ook vol symboliek: fresia’s staan voor onschuld en ‘eerbaarheid van de liefde’, roze rozen voor geluk, vriendschap en dankbaarheid. Mooi meegenomen, zo’n boeket van betekenissen.

Op een bevroren ochtend krijgt een mens daar warm van.