Een nichtje is zwanger en de hele wereld mag het weten. Natuurlijk, want blij nieuws delen we graag. En dus kunnen we alle stapjes onderweg naar een bolle buik volgen via Facebook, Instagram en Snapchat. Van bij het prille begin. Met woorden en foto’s van de ene kant. En een regen van likes en reacties aan de andere kant.

Maar wat als het fout gaat, vraagt Maartje Smits zich vandaag af in onze krant. “Hoe vertel je je virtuele familie en vrienden dat je niet meer zwanger bent?” Want, zo schrijft ze, “miskramen worden” zelden of “niet gedeeld op sociale media.” Terwijl je toch wel de behoefte voelt om ook daarover te praten. Soms niet anders kan en wil dan je verlies delen met anderen. Want de laatste zwangerschapshormonen in je lichaam botsen dan heel hard met je emoties. Er komt geen bolle buik, alleen een stukje leegte. En dat is heel moeilijk.

Maar zelfs al wil je over je verdriet praten, ook een niet-virtuele omgeving weet vaak niet hoe te reageren. We maakten het zelf drie keer mee. Drie keer verdriet om een kindje dat er niet kwam. Terwijl het toch erg gewenst was. De reacties vond ik teleurstellend. Pijnlijk zelfs. Van dood-zwijgen tot “Trek het je niet aan.”,  “Je bent nog jong. Je kan er nog krijgen., “Het is beter nu dan …”, enz. Dingen die je op dat moment echt niet wil horen. Want je trekt het je wel aan en je denkt nog niet aan het volgende en je vindt het helemaal niet beter nu dan … .Het zijn woorden die niet helpen. Niet troosten.

Toen ik het artikel las, moest ik onmiddellijk terugdenken aan een jaar of acht geleden. Op de toonbank in de apotheek waar ik bijna dagelijks kwam, stond een kaartje. Wit, denk ik, met een blauw randje. Een berichtje voor de klanten over de miskraam van de apothekeres. Ze was vijf maanden zwanger geweest en het kindje bleek niet leefbaar. Ik voelde een steek van herkenning.

Thuis schreef ik een kaartje vol met woorden die ik misschien zelf ook graag had gehoord toen het mis ging. Toen ze een tijdje later weer aan het werk was, bedankte ze me. “Want mensen weten niet hoe ze moeten reageren,” zei ze. “De meesten reageren gewoon niet.” Het deed deugd, zei ze, te horen dat ze best verdrietig mocht zijn. Dat ik het ook had meegemaakt en het begreep. Dat ze niet alleen was.

Eén op de zeven zwangerschappen eindigt in een miskraam. Ongeveer een kwart van de vrouwen maakt zoiets ooit mee. Dat ik daarover op ‘stoere’ Vrouwendag niets gehoord heb…