Ik hoor je zuchten. Weer een nieuwe dag of week van … Vrouwendag is nog maar net achter de rug of daar was gisteren al een nieuwe kick-off: de Week van de Hoogbegaafdheid. Een gebundeld initiatief van het IHBV, Mensa, Exentra, het Festival van Talent en heel wat zelfstandige professionals “om het thema op een positieve manier onder de aandacht te brengen, zowel in Nederland als in Vlaanderen.”

En dat mag wel eens, vind ik. Omdat het onderwerp me na – voor de Nederlandse vrienden – of nauw – voor de Vlaamse – aan het hart ligt. Omdat vooroordelen welig tieren. En zeker omdat er op de school van zoon vijf weinig of geen aandacht aan besteed wordt. Wat soms nefast is voor motivatie en welbevinden. Omdat heel wat leerkrachten gewoon niet weten hoe ze met die snelle, kritische geesten met hun atypische leerstijlen moeten omgaan. En ook omdat hoogbegaafdheid nog al te vaak wordt afgedaan als een luxeprobleem van hautaine of arrogante ouders die hun mini’s overschatten.
Omdat HB ten onrechte gereduceerd wordt tot een IQ boven de 130. “Wat zit je dan te zeuren! Wees blij dat je slim bent!” Omdat men denkt dat voor een hoogbegaafde alles op wieltjes loopt. Of over rozen. Terwijl dat natuurlijk niet zo is. Want voor een hoogbegaafde die niet erkend of begrepen wordt, kan het leven even pijn doen als voor elk ander die, om wat voor reden ook, niet mag zijn wie hij of zij echt is. Daarom.

Misschien helpt het als we met z’n allen over dezelfde dingen spreken. Een duidelijke definitie hanteren bijvoorbeeld. Zoals die van Maud Kooijman:
“Een hoogbegaafde is een snelle en slimme denker, die complexe zaken aankan. Een sensitief en emotioneel mens, intens levend. Autonoom, nieuwsgierig en gedreven van aard. Hij of zij schept plezier in creëren.”
Of die van Tessa Kieboom van Exentra. Een Antwerpse dame met kennis van zaken. Zij maakte een foto van hoogbegaafdheid met een breedbeeldcamera. En op die foto staat naast een “cognitief luik” met intelligentie, motivatie en creatief denken een minstens even belangrijk “zijnsluik”. Want een hoogbegaafde legt de lat meestal hoog, is eerlijk en heeft een groot rechtvaardigheidsgevoel, is gevoelig en kritisch ingesteld. Hij of zij is vaak rad van tong, heeft ook nog eens een goed wiskundig inzicht en kan zich concentreren, ondanks storende omgevingsfactoren. En daarbovenop heeft die hoogbegaafde niet alleen een “unieke harde schijf voor gegevensopslag”, maar ook een “merkwaardige manier van leren”. En … een groot gevoel voor humor.
M.a.w. HB is een complex plaatje. Dat een gepaste aanpak vraagt. En daar loopt het vaak mis. Bots je op een muur van onwetendheid en onbegrip.

Van die onwetendheid, van dat onbegrip wil ik hier een voorbeeld geven. Enkele maanden geleden sprak ik hier over het boek van Frouke Vermeulen Vechten tegen Verveling. Gevangen in een bore-out. Frouke zegt zelf hoogbegaafd te zijn, coacht hoogbegaafden en wordt de laatste tijd regelmatig gevraagd om over bore-out te komen getuigen. In allerlei media. Zo ook in Nederland,  waar ze deze week nog een forum kreeg in Vrouw.nl, een rubriek in de online versie van de Telegraaf, het grootste Nederlandse dagblad. En dat schoot in het verkeerde keelgat bij ene Annabel Nanninga, journaliste-columniste voor The Post Online. Dat is naar het schijnt een nieuws- en opiniesite die bedoeld is als “ludiek tegengeluid” voor wat kranten schrijven. Ludiek, nu/nou ja. Je moet het denigrerende, scheldende en tegen de schenen schoppende stuk aan het adres van Frouke maar eens lezen. Een column “over de nieuwe schaamteloze mode-ziekte die bore-out heet.” Schaamteloos en zonder gevoel voor humor geschreven.

http://omg.tpo.nl/2016/03/09/half-jaar-in-de-ziektewet-wegens-verveling-het-kan-in-nederland/

Maar dat was buiten Frouke gerekend. Het antwoord op haar eigen blog was snel, slim en creatief. Helemaal zoals in de definitie.