Het was dinsdag een beetje zoals op 9/11. De ravage, de chaos, het ongeloof, de surrealistische sfeer, de verslagenheid … De berichten die uitdijen als bloedvlekken op een laken en een explosie uitroepen tot ramp. Lokaal, nationaal, internationaal. 3/22, een dag die in ons geheugen gegrift zal staan.

Het was nochtans het begin van de Goede Week. De week voor Pasen 2016. De Druivelaar aan de muur kreeg plots iets wrangs. Iets cynisch. Het klopt niet. Want de week begon met lente en zou eindigen met een langverwachte paasvakantie. En dan maken mensen plannen, veel plannen, mooie plannen ook. En dat vinden we goed, heel goed.

Maar wat rest ervan? Wat is goed in een week waarin dolgedraaide geesten luchthavens en metrostations binnenstappen en de plannen van tientallen, honderden anderen in rook doen opgaan? Letterlijk. Nietsvermoedende mensen, op weg naar het werk, of gewoon onderweg om geliefden te zien. Wat is goed aan een week met tientallen doden en honderden gewonden en ontelbaar veel verdriet? Aan een week met sputterende communicatie en falende systemen en ministers onder druk? Ik zie het eerlijk gezegd niet.

Maar tegelijk weiger ik te geloven dat dit de wereld is waarin we leven. Dat we er ons maar moeten bij neerleggen. Dat we dan maar voortdurend bang moeten zijn. Of ons onveilig moeten voelen. Dat je dan maar beter geen kinderen meer krijgt. En dat je dus maar beter geen mooie plannen maakt voor morgen. Voor Stille Zaterdag of het Paasfeest op zondag.

Ik doe het toch. Doe boodschappen, want de kinderen komen. Zoek mooie verpakkingen voor de paaseitjes die ik hen toch wil meegeven. Koop bloemen voor op tafel. Kijk uit naar vanavond, want dan begint voor de echtgenoot en de zonen de paasvakantie.

En de zonen hebben plannen. Wij hebben plannen. Ondanks alles.