Sommige titels sluiten als een bus. Kloppen als een zwerende vinger. Zeggen met andere woorden precies wat ze willen zeggen. Zoals de titel bovenaan deze blogpost. Het is de titel van een bundel verzamelde gedichten van Ed Franck – 1988-1999 -, ooit in de gekende boekenzak uit Antwerpen meegezeuld en jaren later uit één of andere lade weer opgevist. Nadien doorbladerd van voor naar achter en terug, koesterend.

Het is eigenlijk een geweldig beeld, dat van de uit zijn lichaam groeiende puber. De slungel die met zijn armen en zijn zijn geen blijf weet. Die door de verwarring heen moet vooraleer hij zijn vleugels kan uitslaan. Vooraleer hij sierlijke vleugels krijgt. Die hem doen vliegen.

Het is een ‘kleine’ dichtbundel voor jongeren. Met wiebelwoorden en woorden tegen het wiebelen. Een bundel die “groot is in iets kleins” om het met Bart Peeters te zeggen. Met verzen over ouders, liefjes en doodgaan. Over verlangens en veel onzekerheid ook. Over klein geluk en groot verdriet. Of omgekeerd. Het is maar hoe je het bekijkt. Over liefdesslotjes en belemmeringen. Kortom, over de hoge toppen en soms hele diepe dalen in een tienerleven. Vaak bloedserieus, af en toe ondeugend,  soms ironisch.

Ook al reken ik mezelf niet meer bij de jongeren, toch grijp ik graag naar zo’n boekje terug. Zoals naar Onbegonnen Werk van Herman de Coninck. Of Geen dag zonder liefde van Eddy van Vliet (ed.). Omdat je daarin, hoe vaak je ook herleest, elke keer wel iets nieuws vindt. Een frappante gedachte, een origineel beeld, een herinnering aan een pubergevoel, een aha-erlebnis.

Zoals hier

 

Soms zit ik in een aquarium

en staar naar mijn ouders

die mij niet zien

niet willen horen.

Ik zwem vertraagd.

blub blub.

 

Natuurlijk kruip ik er weer uit,

het is erg koud

achter geluidloos glas.

***

we wandelen aan zee

en praten richtingloos

als de wind

woorden eerst

en dan

na vele stranden

pas dan

de handen

En hier

liefde is

schitterend droevig:

twee woorden slechts

het hele leven

kan ertussen

***

ik wil iemand ontmoeten

die zomersproeten

zonneknipoogjes noemt,

een te magere knie

poëzie,

een te scherpe neus

mysterieus

zo is het toch?

zeker als je ’s avonds laat

voor een slechtverlichte spiegel staat.

Of ook hier

Opa

in Tehuis Zonnestraal

Vijfde deur links

in een lange gang

die eindigt op

een muur

waarvoor een schrale potplant

in de schemering.

Een doodlopend straatje.

 

“Voor poëziegevoelige lezers vanaf twaalf jaar is dit boek een waardevol hebbeding.” staat er op de achterflap. Ik ben nog helemaal mee.

De tekeningen zijn van Gerda Dendooven.