Af en toe leg ik mijn oor te luisteren bij Het Huis voor Veerkracht, het expertisecentrum voor stress, burn-out, bore-out en veerkracht van Professor Elke Van Hoof. Van Hoof is een autoriteit op dat vlak en staat naar eigen zeggen voor een aanpak die “wetenschap, business en pragmatisme” combineert. Ze minimaliseert de dingen niet. Beklemtoont dat niemand voor zijn plezier even opbrandt. Dat burn-out altijd lijden doet, niet alleen voor de persoon zelf, maar ook voor zijn directe omgeving. Ze maakt zich oprecht zorgen over het groeiend aantal mensen dat voor lange tijd out is en probeert daar wat aan te doen. Via lezingen, publicaties en begeleidingstrajecten. Zowel naar mensen zoals jij en ik als naar professionals, bedrijven en werkgevers. Maar zonder hocus pocus, zegt ze, want toverkunst werkt niet bij burn-out.

Op de blogpagina van het Huis staat sinds kort een eenvoudige oefening om goed te blijven ademen middenin de dagelijkse stress. Het is eigenlijk niet meer dan een tip, maar helemaal in de lijn van wat ik vorig jaar in de stresstherapie leerde, van wat ik las over burn-out, van wat ik hoorde in de workshop Beter slapen met ACT (Acceptance en Commitment Therapy). Voor mij werkt het (nog niet altijd). En misschien voor jou ook (niet altijd).

De momenten waarop je vergeet te ademen, te snel ademt, je adem inhoudt of er te hard op trapt, zijn voor velen herkenbaar. Momenten die zich blijven herhalen, veel meer dan ons lief is. Als de mini’s ’s morgens tegenpruttelen bijvoorbeeld. Als je bumper aan bumper kleeft in de file op weg naar school of werk of je ergert aan een kribbige collega. Op zinloze vergadermomenten of als je in de Delhaize weer eens de verkeerde kassa hebt gekozen en weet dat de kribbe bijna sluit.  Als er door alle haast ruis zit op de communicatie met vrienden of geliefden. Als je je, met de handen in het haar, voor de honderdste keer afvraagt hoe anderen werk en gezin combineren, of hoe je met kinderen, mini of maxi, überhaupt nog tijd kan overhouden voor een goed boek, een hobby of een etentje met een vriendin. Die momenten waarop je naar adem snakt, zijn er elke dag van elke maand van elk jaar in de meest actieve periode van je leven en als je niet oplet, rijgen ze zich aaneen als parels aan een snoer. Zonder tussenruimte. Dan snijden ze je de adem af. Zodat je amper adem overhoudt en spartelt als een vis op het droge.

En dus, zegt de prof, moet je “de trein van je dagdagelijkse bezigheden op tijd en stond een halt toe roepen“. Om adem(ruimte) te scheppen. Zodat je even op adem kan komen. En dat kan door bij die adem stil te staan. Door even aandacht te geven aan je gedachten, je gevoelens, je zintuiglijke waarnemingen. Op die manier leer je je ademhaling beter (her)kennen, ga je je stress sneller opmerken en de automatische opbouw ervan doorbreken.

Hoe doe je dat?  Door 3 keer 3 minuten aandacht te geven. Aan het ritme van je ademhaling. Aan het in- en uitademen. Aan jezelf. Liefst op vaste momenten.

• minuut 1: focus op je ademhaling, adem een keer of 10 diep in en uit en laat de drukte achter je
• minuut 2: geef alleen aandacht aan wat je op dat moment denkt, voelt, hoort, ziet, ruikt en laat het stromen
• minuut 3: probeer wat je denkt en voelt weer los te laten en focus opnieuw op je ademhaling (herhaling van minuut 1)

Ademen met aandacht dus. Met aandacht ademen.

Focus op de roos, niet op het groen.