Buien van witsmeltende sneeuw landen op mijn wijnrode jas. Ze blijven net niet liggen. De koude nestelt zich in mijn oren en grijpt mijn handen. Ik stap dapper door. Want in de verte lonkt een opklaring en zelfs een spatje zon en daar wil ik naartoe. Op zoek naar de 10000 gezondheidsstappen voor vandaag.
En dan zie ik het. Halfweg het wandelpad bij de beek gaapt een groot gat. Regen en sneeuwwater hebben de berm zo drassig en wiebelig gemaakt dat hij weer een boom moest laten gaan. Die hangt nu als een groene dam over het water van de beek. Een glibberig klimopbruggetje naar de overkant. De omgewaaide wortels hebben sporen in het dolomiet getrokken. Met een fiets kun je je er zomaar in vastrijden.
De wind blaast nu langs alle kanten. Een koffietje om op te warmen kan ik op mijn buik schrijven want de ‘crêperie’ in het dorp is dicht vandaag. De taverne op het plein nog niet open. Ik graaf mijn handen wat dieper in mijn zakken en trek de warme sjaal over mijn mond en kin.
Als ik bijna aan het Molenhof ben, breekt de zon ietwat aarzelend door het wolkendek en ik haal snel mijn smartphone boven. Links buiten beeld, aan de rand van de dorpsvijver, trippelt nog altijd een familie nijlganzen. Late exoten die neerstreken in het dorp. De zon laat hun kletsnatte veld schitteren. Het doet me aan Wim Son-ne-veld denken. 😉 En aan het dorp dat hij zo warm bezingt.
Op de lens van mijn gsm prijkt een ansichtkaart. Achter de bocht voorbij de oude molen is de zon alweer verdwenen en tussen de kale bomen door zie ik het Kasteel opdoemen. Ik loop even de warme hal van het bankkantoor in voor wat gelegenheidscash en stap dan weer de kou in, terug naar huis.
Twintig minuten later trek ik de voordeur achter mij dicht. Met handen en wangen die gloeien van de kou. Moe en voldaan. De longen gevuld, het hoofd leeg. En de lichte hoofdpijn van vanochtend, die is verdwenen. Gesmolten als sneeuw voor de laatste novemberzon.
P.S. 1 De graanwatermolen op de foto werd gebouwd in 1615 en is nu beschermd dorpsgezicht.
P.S. 2 Om de één of andere reden is mijn vorig logje niet onmiddellijk in de WordPress Reader geraakt. Je kunt hier klikken als je het toch nog zou willen lezen. 🙂
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Jij woont in een prachtige streek, daar getuigen je foto’s elke keer opnieuw van!
En met jouw beeldende woorden waan ik me mee op stap.
En ja, het wordt weer wennen…. die koude…
PS vandaag kwamen twee blogjes binnen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. Het eerste logje stond geprogrammeerd na middernacht, maar het zat vanochtend (nog) niet in de Reader. Pas toen ik het tweede logje publiceerde, kwam het erin. Geen idee hoe dat komt.
LikeLike
Het gaat wel eens een keer fout heb ik zelf gemerkt.
LikeGeliked door 1 persoon
Gisteren kon ik ook niet verder werken aan een concept. Misschien heeft het daarmee te maken.
LikeGeliked door 1 persoon
Kan goed. Ik check altijd even of hij in me reader staat. Ik volg mezelf daarom. haha
LikeGeliked door 1 persoon
Zo check ik dat ook. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Wat zijn we toch schoon bezig hè.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat je zegt!
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi beeldend geschreven en war een moe foto ik snap dat dat beschermd is.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat mag wel met eeuwenoude gebouwen.
LikeLike
Ik dacht al: wat ben je productief 🙂
Ik bewonder je dat je toch de kou in trekt. Mij maakt het gewoon wat depri, al gaat dat laatste over als je meer buiten komt zeker?
De donkere dagen, het is zo niet mijn seizoen…
LikeGeliked door 1 persoon
Het buiten komen helpt echt. Had ik nooit gedacht vroeger.
LikeLike
Deze blogpost leest als een bladzijde uit een roman die ik in één ruk wil uitlezen. Smaakt naar meer. Prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
De schrijfster voelt zich gevleid. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
😊
LikeGeliked door 1 persoon
Het kasteel dichtbij, de bank binnen handbereik, het koffiehuis en een ansichtkaart op de gsm. Zo is het goed stappen in de wereld.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, hoor. Dan ben ik blij met mijn vliegangst. 😉
LikeGeliked door 2 people
Van een frisse wandeling in de natuur kan ik ook zo opknappen. Juist deze tijd van het jaar kun je het zo onverwacht waarderen. Leuk te lezen hoe jij ook geniet.
LikeGeliked door 1 persoon
Als ik een dag niet wandel, voel ik dat.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ik ook!
LikeGeliked door 1 persoon
🙂
LikeLike
Voorbij de bocht
ligt de historie
en het sijpelt
mondjes maat
onderweegs
en in het bekken
van de beek
die haar weg
jarenlang
heeft uitgesleten
Een gelopen koers
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi.
LikeLike
Het is ook wel mijn seizoen, alleen het buitenkomen ligt nog wat gevoelig omdat we dat altijd deden met onze lieve hond; ik weet het wel, het komt weer goed. Maar toch, we zullen die onzichtbare barrière moeten doorbreken als we terug de natuur in willen.
Mooie foto!! 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
😣 de band tussen mens en dier.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi geschreven blog. Heb er echt van genoten. Van de koude en sneeuw gisteren heel wat minder… ik ben niet zo’n held in het verkeer bij zulk weer. Je woont inderdaad in een mooie streek.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik hou ook niet van rijden door dat weer. Te veel sc
LikeLike
Schrikkepiet wou ik zeggen. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Blij dat ik niet de enige ben 😊
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeLike
In dit kille weer naar buiten gaan, een stevige wandeling maken en volop aardegeuren opsnuiven, thuiskomen en dan een warme chocomelk versieren: menslief, dát noem ik nu eens je reinste genot.
LikeGeliked door 1 persoon
Of een verwenkoffie… zalig.
LikeLike