Het was winter en buiten lag een dik pak sneeuw. Van verrukking schreeuwde ik het hele huis wakker. …
Het begin van een lagereschoolopstel over de eerste sneeuw. Ik herinner me vooral die tweede zin. Ze leverde me een schaarse pluim op van de meester en een voorleesbeurt voor de hele klas.
Vanochtend, 45 jaar voorbij dat schreeuwen, worden we stil en langzaam wakker onder een verse sneeuwsprei. Met wat tegenzin komen we onder die andere sprei vandaan. Voor de echtgenoot roept de plicht en ik sta – zoals altijd 🙂 – mee op. Ik trek de gordijnen open en kijk op sneeuw. Ik sla de krant open en kijk op … ‘Sneeuw’. Een mooie column die ik graag met jullie deel.
Sneeuw
Telkens als de eerste sneeuw valt, luister ik naar, wel ja, de ‘Eerste Sneeuw‘. En na die zachte weemoed van Jan De Wilde en Lieven Tavernier reanimeer ik mezelf met ‘Don’t eat the yellow snow’ van Frank Zappa.
De moeder uit ‘Eerste sneeuw’ ken ik natuurlijk: ze maakt haar zoontje wakker op een witte winterdag. Hij wil naar buiten en spelen in de eerste sneeuw. De wereld is perfect, hij is geborgen en volstrekt gelukkig. Twintig jaar later, bij de nieuwe eerste sneeuw, denkt hij met een bitterzoet gevoel van verlies terug aan zijn gestorven mama.
Dit jaar luisterde ik voor de eerste keer ook naar de tekst van Zappa’s ‘Don’t eat the yellow snow’. In dat lied moet een Eskimo-moeder afscheid nemen. Vruchteloos probeert ze haar avontuurlijke zoon tegen te houden. Ze kan niet op tegen zijn sturm-und-drang en moet hem laten gaan. Met betraande ogen geeft ze haar zoon nog mee: ‘Kijk uit waar je sleehonden naartoe gaan, en eet niet van die gele sneeuw.’ Wijze raad, verdwalen en beplaste sneeuw moet je vermijden in het leven. Ondanks de onnozelheid van de tekst voelen de pijn en de waarschuwingen echt.
De laatste tonen van Jan De Wilde en Frank Zappa zijn weggestorven, de vlokken blijven vallen. Ik bel mijn moeder. Bij haar sneeuwt het ook. We zijn nog samen in de sneeuw, godzijdank.
Wouter Deprez in de Standaard van woensdag 23 januari 2019
In de tuin is het opvallend stil vanmorgen. Geen kwetterende vogels die van tak tot tak hoppen. Geen gakkende eenden, op zoek naar brood. De sneeuw dempt en dekt toe.
Maar dan zie ik een kabouter, bibberend van de kou, een beetje triest voor zich uit kijken. Wachtend op Sneeuwwitje. Die er eigenlijk al is, zodat hij weer naar binnen kan. Naar zijn warme plekje op de kast. 😉
Op de sneeuw glijd ik niet terug naar mijn kindertijd, maar wel naar de tweede helft van de ’90er jaren. Ik krijg dan altijd zin om in de oude foto’s te snuisteren.
LikeLiked by 1 persoon
Een wizzewasje rond zo’n oude foto?
LikeLiked by 1 persoon
Je kan gedachten lezen. Ik noteerde het al als concept voor morgen.
😀
LikeLiked by 1 persoon
Haha. Super.
LikeLike
Ik moet altijd terugdenken aan mijn jeugd als het sneeuwt, toen waren het precies altijd echte winters. Ik vind het mooi, maar als ik moet gaan werken hoeft het voor mij niet.
LikeLiked by 1 persoon
We hebben toen vaak gesleed in mijn herinnering. En we konden te voet naar school. Dat scheelt. ☺
LikeLiked by 1 persoon
Sneeuw was duidelijk jouw muze op dat moment.
LikeLiked by 1 persoon
😄👍
LikeLike
‘k Word melancholisch…
Lie(f)s.
LikeLike
😃 Geniet van de dag.
LikeLike
Ik geniet van sneeuw, altijd, behalve als ik auto moet rijden
LikeLiked by 1 persoon
Begrijpelijk. 😊
LikeLike
Ik ben grote fan van dat lied van Jan De Wilde, en bij de eerste vlokken word ik altijd flink weemoedig, juist daarom…..
Ook onze tuinkabouter is tevreden met zijn sneeuwwitje op het bankje in de sneeuwzon.
LikeLiked by 1 persoon
😄 Gelukkig is er fantasie.
LikeLiked by 1 persoon
Ik hou van de sneev. Deels uit melancholie. Deels omdat het mijn dochter zo blij maakt om samen sneeuwballen te gooien.
LikeLiked by 1 persoon
Voor de meeste kinderen is het dolle pret. 😊
LikeLike
Mijn geluksgevoel piekt op de dagen dat het sneeuwt. De wereld is zo mooi op die witte, trage dagen. Mooi blogje Anna 😊
LikeLiked by 1 persoon
Dankjewel hoor.
LikeLiked by 1 persoon