Het nuttige en het aangename. Het nodige en het schone. Als het kan, wil ik ze koppelen. Zeker als het dingen betreft die ik niet graag doe. Zoals naar de kapper gaan. Of de stad in duiken, op zoek naar kleren. De abstracte koppelingen maken de praktijk een ietsiepietsie draaglijker. 😉 Ik overdrijf, maar hé, dit is een zichzelf-niet-altijd-au-sérieux-nemend logje over wat er vandaag zo al op mijn ochtendprogramma stond …

het nodige

Een uitgesteld, maar dringend bezoek aan de kapper. De nood was hoog want de langste pieken keken alle kanten op en lieten zich met geen kam of borstel nog beteugelen. Dat kwam omdat ik er enkele weken geleden op niets stond. Katrien was namelijk ziek. Of beter: haar man was ziek, maar dat hoorde ik vandaag pas. Erg ziek nog wel. Een hersentumor. Geen wonder dus dat Katrien van slag was en enkele dagen niet kon werken. De grote baas van de kappersketen toverde dan maar een overijverige jongeman uit Hasselt uit zijn hoed die het knippen en het kappen maar al te graag van haar overnam, maar daar bedankte ik voor. Vandaag was Katrien gelukkig wel weer op post. Haar rustige en vriendelijke zelve.

het nuttige

Een slaapzak voor de Kleine Prins. Handig om achter de hand te hebben als je die niet in zijn bagage vindt. Nederland is ver als je iets mist. Woensdag mag hij weer bij ‘bumi en bumpi’ – zoon drie bezorgde ons dit lieflijke label 😉  – blijven slapen.

nodig én nuttig

Een nieuwe broek en een sportief hemd voor zoon vier. Zijn kleren zien af bij de beesten. Hij kruipt nog graag op zijn knieën door het huis en bijt op al wat mouwen heeft. Met gaatjes, halve en afgerukte knopjes tot gevolg. Ik zocht en vond een broek met bijpassend hemd aan een zeer schappelijke prijs. 🙂

het aangename

Chocolaatjes van Dille en Kamille. En een potje mini-irissen voor op de kast. Een cadeautje voor de ex-collega bij wie ik woensdag op de koffie ga. Een snelle wandeling door de Leuvense Kruidtuin. Om de zee van krokussen die op Instagram aanspoelde met eigen ogen te aanschouwen. Ondanks het vroege uur was ik er niet alleen. Twee rijpere heren met professioneel gerief – statief, lenzen en meerdere tassen met camera’s – waren met hun opstelling bezig. Eén van hen lag zelfs languit op zijn buik in het natte gras. De andere kwam met gezwinde tred en een schoudertas ongeveer gelijktijdig met mij bij het krokusveld aan. Ik zocht wat vrije hoekjes en legde de paarse bloemenzee op mijn mobieltje vast.

het schone

Zonder twijfel het voorjaarse spektakel in de Kruidtuin waar de krokussen zich als een tapijt met duizenden paarse kno(o)pjes uitrolden.

*Regel van Horatius die zegt dat goede poëzie (hier uitgebreid naar het leven van elke dag) het nuttige met het aangename moet (laten) paren.