Watervogels
vliegen af
en aan. Strijken
neer in deze veilige
haven voor rust en overschouwing.
Met vleugels en instinct als drijfveren
klapwieken ze door de ochtend. Ze geven
me het nakijken. Want vanaf de kant lijk
ik meer eiland nog dan hun geboomte in het
water. Zonder veer of brug raak ik aan geen overkant.
Foto: een vijver in het Park van Tervuren op een mooie donderdag in februari.
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Zonder hulpmiddelen raken wij niet ver. Wat een sfeer zet je hier weer neer! Prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je. 😃
LikeGeliked door 1 persoon
Fantastiese foto en jou gedig is besonders, Anna!
LikeGeliked door 1 persoon
Baie dankie Dina.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig beeld en sfeervol in woorden gegoten.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb er wat op zitten broeden … 😉
LikeGeliked door 1 persoon
En het ei dat is uitgebroed is prachtig!
LikeGeliked door 1 persoon
😄
LikeLike
’t Is weer mooi…
Lie(f)s.
LikeLike
😊
LikeLike
Heel wat anders dan nu.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat je zegt. 😥
LikeLike
Bijzonder mooi verwoord !
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel.
LikeLike
Die laatste zin! Wat schrijf je toch mooi, telkens opnieuw.
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeGeliked door 1 persoon