na burn-out
Neem een tuin vol groen. Kies er de mooiste beuk uit en rol je zomerse ligstoel tot aan zijn voet. Veeg dan een zon aan de staalblauwe hemel en blaas een zuchtje wind over het plaatje. Leg je ikje even neer, met of zonder boek, sluit je ogen, luister en proef van het luilekkere moment. 😉
de stilte van november hangt als een wiegelied over huis, tuin en blogland. zacht neuriënd houdt het ons amper wakker. we dommelen net niet in en voelen hoe mager de dagen worden, hoe lang het avonddonker. en overdag wikkelen doorliggende hemelwolken al wat leeft in een kleurloos deken … ik sluip met tegenzin de winterkou in. […]
rasters zijn raamwerken van regelmaat ~ als ik die nu eens rasterde in een rubriek rond restfoto’s? ~ en wa-rempel … ~ als jij hier leest, is dat al gebeurd 😉 alle restfoto’s tonen rasters in Versailles, augustus 2017
Als je klein van gestalte bent, moet je wel. Je kunt niet anders. Ik doe het al mijn hele leven. Voor van alles en nog wat. Om mensen en mooie dingen. Want als ik op mijn ooghoogte blijf, mis ik de helft. Of zelfs meer. En dus kijk ik omhoog. Heel vaak en soms ook […]
we hoefden niet naar zee om uit te waaien en stormschade te meten: het pad lag bezaaid met afgerukte wilgentakken, eikels en kastanjes en trosjes van zwarte els. Bomen kraakten en piepten als schurende scharniertjes, gakkende ganzen vluchtten in V-formatie weer weg en de zon beukte net zolang op het jagende wolkendek tot het […]
Ik grasduin door mijn snel uitdijend foto-rijk en stuit opnieuw op de afwijking waarover ik het in deze blogpost al had. Merk dat ik vorige week ook al koos voor een deur en de verwachtingen die deuren oproepen. Ik besluit vandaag voor restfoto’s van ramen te gaan. Die zijn doorgaans duidelijker. Directer en transparanter en […]
Ik wist het gisteren eigenlijk al. Dat niet één restfoto vandaag de absolute meerderheid zou halen. Daarvoor zijn het er te veel. Het fotolandschap te versnipperd. En toch verplichtte ik mezelf te kiezen. Het werd een coalitie van vier. Vier, uit het leven gegrepen. Uit mijn en ons leven van de voorbije weken. De realiteit […]
Ooit wil ik terug naar Toscane. Lucca en Arezzo bezoeken en de Strade Bianche met eigen ogen zien. Rijden over zomerse heuvels, door dalen met lanen van cipressen. Ijs likken en luisteren naar dat prachtige Italiaans. In 2008 en 2009, toen alle zonen nog thuis woonden, streken we met zeven neer in een vleugel van […]
er groeien rare dingen op mijn wandelpad … rode stippen op de luiken van het peperkoekenhuisje, een bruine beer die me aanstaart en pizzabriefjes om te plukken, maar gelukkig ook grassen en katjes die op springen staan en tussen de bomen door priemt een echte zon die me vertelt dat ik niet verdwaalde in […]
