Niet alleen een weekje azuurblauw is uplifting. Ook de hebbedingetjes waar je op stuit als je er niet naar op zoek bent of de parels van uitzichten of plekken die je onverwachts voor de voeten vallen. Zomaar, out of the blue. Trouvailles, om het met een Frans woord te zeggen. Ze pinnen zich vast in ons geheugen, op deze blog, in ons huis.

L’Isle sur la Sorgue bijvoorbeeld was een revelatie. We waren er zo’n tien jaar geleden al eens geweest, maar daarvan herinner ik me alleen dat de tientallen antiekwinkels net die dag gesloten bleken en dat het verkeer rond het stadje in een Franse knoei zat door wegenwerken. Dit jaar hadden we geluk. De “grand marché” op zondag was een schot in de roos. Een mooie provençaalse markt is het, met veel meer dan olijven, saucissons, meloenen en overjaarse kledij. Je kan er moeiteloos enkele uren slijten en ettelijke euro’s achterlaten. Je ogen te goed doen aan de mooie stoffen, de zalige zeepgeuren opsnuiven, snoepen van de sfeervolle brocante. Er stonden daar plaatjes van kasten en stoelen tussen, maar die hadden een prijs. Je haalt er zonder problemen je 10.000 stappen per dag. We vonden er mooie én betaalbare cadeautjes voor de zonen, hun vriendinnen en zelfs voor de oma die 75 werd. En we hebben ook aan onszelf gedacht. Zo vonden we een oud decoratief busje voor in onze nieuwe tv-wandkast. En stuitte de echtgenoot op een authentieke houtschaaf van rond 1900. Twee trouvailles die een vaste plaats krijgen in de zitruimte.

En toen we een rondrit maakten langs enkele bekende Luberon-dorpjes, dook rechts van de weg plots het bord “Abbaye de Saint-Hilaire” op. “l’Abbaye est ouverte” stond erbij. Mijn hoogtevrees vertrouwde het zaakje niet. De weg was smal, hobbelig en dook vervaarlijk steil naar beneden. Maar er stond een pijl die een parking voor gehandicapten aanduidde en dus besloten we het erop te wagen. Zo’n 400 m verder lag inderdaad een kleine abdij tegen de heuvel te rusten. Romaanse stijl, architecturale eenvoud, een oase van rust. Wat lavendel bij een Mariabeeld was de enige versiering in de kapel. De refter was mooi gemeubileerd en de tuin een mini-echo van Le Thoronet in de Var. Buiten het krekelkoor hoorde je er niets.

Maar de leukste trouvaille wachtte vandaag hier thuis. Toen we de beelden bekeken van de tourrit naar Mont Ventoux die zoon vijf voor ons had opgenomen. We stonden die quatorze juillet namelijk langs het parcours- vlak voor de klim naar Gordes om precies te zijn – en hadden daardoor een groot deel van de tv-uitzending gemist. Toen de helikopter inzoomde op de plek waar we ongeveer gestaan hadden, zagen we daar totaal onverwacht zoon vier in zijn rolstoel zitten, zijn typische schommelbeweging makend, een speelgoedje in zijn handen.

Trouvailles die we niet zullen vergeten.