Al er zoiets als troostende architectuur bestaat, als een gebouw verdriet kon opslorpen, dan wel het crematorium Hofheide in Holsbeek/Nieuwrode. Tot voor kort was ik nog nooit in een crematorium geweest en nu twee keer in dertien dagen. De laatste keer vrijdagnamiddag.
Een bevreemdende ervaring was dat. En die ervaring begint al als je op nauwelijks 200 m van de autoweg de oprijlaan oprijdt. Een nog nieuw ogende, bochtige inrit tussen twee hoge bermen, waardoor je de indruk krijgt recht naar de hemel te gaan. Vanaf de ruime parking zie je het gebouw liggen, ingegraven in het Hagelandse landschap. Een reusachtige grijze balk van beton met houten franjes. Een uitgepuurde en monumentale kist. Een sarcofaag die je zijdelings openklapt. Met binnenin verschillende graftombes als uit de antieke cultuur. De symboliek is overal. Want om naar binnen te gaan, moet je afdalen. De ingang rust op het laagste punt. Overal rechte lijnen en doorgedreven soberheid. Ook in het materiaalgebruik, want naast beton, roestkleurig staal en hout en veel sfeerverlichting is er materieel gezien bijna niets. Er is hoogte, diepte en heel veel ruimte en toch voelt het warm. Geborgen bijna.
Buiten worden die strakke lijnen versterkt én doorbroken door het water dat aan drie zijden stroomt. Aan de vierde zijde ligt de begraafplaats. Sober en stil. Aarde, lucht en water in een zicht- en voelbare symbiose. En daar ergens binnenin, verborgen, brandt het vuur … .
Doorgaans heb ik het niet zo begrepen op moderne architectuur, maar hier was ik echt onder de indruk. Van de lijnen en de sfeer, van de esthetiek. Ik vond het mooi. En terwijl ik daar tijdens de gebedsdienst op een gestileerde leren stoel zat, dwaalden mijn gedachten. Naar leven en dood. Naar eindig en oneindig. Naar menselijke en architecturale schoonheid. En hoe die op moeilijke momenten toch kunnen zalven en troosten.
Crematorium Hofheide is een gebouw van Coussée en Goris, in samenwerking met Spaanse architecten. Zij wonnen de Vlaams-Brabantse architectuurprijs voor Patrimonium voor de toekomst. Dat klinkt, in de context van afscheid en dood, ironischer dan het in wezen is.
annasblogeenjaarertussenuit.com 
Zelf houd ik heel erg van moderne architectuur. Hoewel ‘doodsbang’ , wil ik daar wel mijn laatste groet krijgen….De symboliek die je beschrijft, klinkt zacht troostend én mooi. En de foto’s wijzen op een ‘natuurlijke’, warme ruimte.
LikeGeliked door 1 persoon
Als je afscheid moet nemen van een heel dierbare naaste beleef je die plek waarschijnlijk heel anders. 😯
LikeGeliked door 1 persoon
Lijkt me ook bepaald indrukwekkend…
LikeGeliked door 1 persoon
Is het ook. 🙄
LikeLike
Dat heb je knap beschreven, je zou als lezer de emoties haast voelen.
LikeGeliked door 1 persoon
😀 Een mooi compliment.
LikeLike
Prachtig je verhaal en de foto’s van dit gebouw, begrijp je helemaal!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is fijn om te weten!
LikeGeliked door 1 persoon
Een gebouw dat een blik biedt op het leven. Dat doen we ook vaak intenser als we naar een uitvaart moeten… Deze blik brengt een soort rust en troost. Ik vind het een heel mooi modern gebouw zo midden de natuur. De natuur waaraan we worden teruggegeven.
LikeGeliked door 1 persoon
De filosofie erachter. 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Wat en prachtige foto’s. Prachtige lijnen en symboliek. Alles komt samen. Dank voor het vangen.
LikeGeliked door 1 persoon
Geen dank. Je oog wordt als vanzelf getrokken.
LikeGeliked door 1 persoon
Een bijzonder gebouw, wat door jouw ogen en woorden ‘tot leven’ komt, mooi! Ik zou er heel anders naar hebben gekeken, vermoed ik, maar wellicht is het ook de sfeer ter plekke die je moet kunnen ‘lezen’.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is de indruk die het gebouw op mij maakte. Misschien lag dat ook aan het feit dat ik de overledene alleen maar uit verhalen kende. Die afstand beïnvloedde misschien mijn aanvoelen.
LikeGeliked door 2 people
Er was dus ruimte om het zo aan te voelen… en dat is mooi, als een architect dát lukt…
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, dat is heel knap.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit pakte mij: Aarde, lucht en water in een zicht- en voelbare symbiose. En daar ergens binnenin, verborgen, brandt het vuur …
Vervelend dat je zo kort na elkaar een crematorium moest bezoeken. Je hebt een bijzondere draai aan zoiets sombers gegeven door hier op de architectuur te richten. Ik ben zelf geen fan van modern, maar je omschrijft het alsof het prachtig is.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat vond ik net zo bijzonder. De sfeer is er niet donker of somber. Het voelt natuurlijk aan.
LikeGeliked door 1 persoon
Volgens mij is dit gebouw eens op de televisie geweest! Ik kan me voorstellen dat het indrukwekkend is.
LikeGeliked door 1 persoon
Zou kunnen hè. Misschien toen ze die prijs hebben gewonnen ?
LikeGeliked door 1 persoon
Veel sterkte met je verliezen, Anna.
Het doet me denken aan dat van Hasselt, dat iets soortgelijks wilde beogen maar er net niet in slaagde. Het doet te veel aan een vergaderruimte denken.
Wanneer ik op een afscheidsdienst ben word ik zo overmand door meevoelen met de nabestaanden, zelfs al kende ik de overledene niet persoonlijk, dat ik er geen blijf mee weet en dus de traantjes maar gewoon laat komen. Op dat moment word je je pas echt bewust van de eindigheid, maar vooral van de onvoorwaardelijke liefde die ons verbindt.
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbaar, dat laatste. Ik schaam me vaak omdat ik zo zit te snotteren. De eerste crematie was toevallig in Hasselt. Dat gebouw vond ik maar niets in vergelijking met Holsbeek.
LikeGeliked door 1 persoon
Als huilen op een begrafenis al niet meer mag? 🙂
Dikke knuffel
LikeGeliked door 1 persoon
Maar ik huil soms meer dan de dichtste familie …
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ook meisje
LikeGeliked door 1 persoon
😣
LikeLike
Mensdom, dieren- en plantenrijk 😉
LikeGeliked door 1 persoon
waar alles samenkomt en de symbiose van het leven elkaar weer aanraakt, mooie blog !
LikeGeliked door 1 persoon
Dankje Esther
LikeLike